Ποίηση

31

Κι έβλεπα περπατώντας ανθρώπους
Μορφές σαν σκιές μέσα στα θολά τζάμια του ηλεκτρικού
Θαμμένοι κάτω απ'τα προσωπεία των παθών τους
Θαμμένοι μες στη θλίψη της καθημερινότητας και το γκρίζο των αστικών κέντρων
Πονάω και οι αναμνήσεις με διαπερνούν σα δρεπάνι
Τουλάχιστον είμαι σε θέση να το αναγνωρίζω και να μην τιμωρώ τον εαυτό μου πια