Ποίηση

27

Κι αν ρωτήσεις γιατί γράφω θα 'ναι γιατί η ύπαρξη είναι επίπονη
Παιδιά που ξέχασαν να ζουν απ'τις ευθύνες
Κι εκείνη να στέκει αδρανής κοιτάζοντας τη θάλασσα
Ήταν πάλι μόνη κι έπινε,ενώ άκουγε φωνές μες στις σκοτοδίνες
Και πες μου ποιος έμεινε να βλέπει το κενό στο τέλος
Ίσως ήταν εκείνη η ίδια ή κάποια άλλη
Μες στον ίδιο δρόμο χαμένη σαν να βρίσκεται στη χώρα των θαυμάτων
Απλώς με βλέφαρα που κλείνουν και βαρύ κεφάλι
Και πες μου ποιος στάθηκε εμπόδιο στο δρόμο σου
Ενώ σου πέρναγε η ζωή τις αλυσίδες
Θα σαι ειλικρινής όταν σκεφτείς τον πόνο σου
Ή θα κάνεις πάλι πώς δεν είδες;
Και βγάζουμε τώρα από τσάντες σπασμένους καθρέφτες
Σύμβολα δυσοίωνα,κακοτυχίας
Δέσμιοι μια ζωή στην ίδια ιστορία
Κι εκείνη να αναλογίζεται τη ροή της ανυπαρξίας