Ποίηση

4

Διαταραγμενες σκεψεις και ψυχες διχως αυριο
Μουρμουριζουν τις φοβιες τους σε μουχλιασμενους λευκους τοιχους
Κοιταζοντας για ωρες τους λεπτοδεικτες των ρολογιων
Αλλη μια μερα εφτασε στο τελος
Οι γοητευμενοι μες στην εξαθλιωση
Ψαχνουν χρυσαφι μες στις λασπες
Με τη σειρα βουτανε απ τους οροφους
Μηπως γινουν κοινωνικο πειραμα και νιωσουν πως ανηκουν καπου

Ειναι αληθεια οτι οι νεκροι μισουν τους ζωντες
Διοτι εχουν το πιο ομορφο δωρο
Ξεχυνονται τις νυχτες και ψιθυριζουν με τις ωρες
Για να ζησουν μεσα απο εμας
Κι ακουμε μονο φωνες σαν βουητα στο μυαλο
Κλεινοντας τ αυτια περιμενοντας σιωπηλα να σταματησει

Μη με πονας αλλο μας τελειωσε το αλατι.

Ξυπνωντας μ ολολευκα ματια,διχως κορες
Κοιμασαι στο πατωμα ανασκελα
Γυρω σκισμενα χαρτια κι ανεξιτηλοι μαρκαδοροι,λασπωμενα παπουτσια και λεπιδες.

Κι εκεινη η ομορφη μελωδια μες στο ατερμονο σκοταδι θα συνεχιζεται για παντα.