Ποίηση

32

Ο εγκέφαλος μου παίζει απόκοσμες συγχορδίες,άλλες χαρούμενες σαν να βρίσκομαι σε κάποιο όμορφο σκοτεινό δάσος πιωμένη
Άλλες λυπητερές σαν να καταστρέφεται ο κόσμος και να κοιτάω τα πάντα να γίνονται στάχτη,σαν το τσιγάρο που καπνίζω
Άραγε ο πόνος όσων με βασανίζουν χρόνια κι οι αναμνήσεις που αναδύονται σα στοιχειά στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της μέρας είναι ικανά να σταματήσουν;
Ή θα τα κουβαλάω σαν σημάδια πάνω μου μια ζωή αναμασώντας μέρα με τη μέρα αυτούς τους εφιάλτες;
Βλέποντας πρόσωπα αλλοιωμένα απ'το χρόνο,να στέκουν επικριτικά να με κοιτάζουν
Κι αυτές τις μελωδίες δίχως τέλος στο σκοτάδι του δωματίου να βαραίνουν την ατμόσφαιρα οικτρά
Και γω να στέκω με ανείπωτη υπομονή περιμένοντας να περάσουν σα δίνες μες στη θάλασσα και να φύγουν αφήνοντας με συντετριμμένη
Γιατί εν μέρει είναι διασκεδαστικό να πεθαίνεις μέσα σου σιγά σιγά
Γιατί εν τέλει ίσως να αρέσει στο υποσυνείδητό μας αυτός ο πόνος στους νευροδιαβιβαστές
Γιατί είμαστε συνηθισμένοι να ξεφεύγουμε από κάτι φτιάχνοντας σχεδιαγράμματα στο μυαλό μας,πρωτού μάθουμε πως να ξεφύγουμε πραγματικά απ'αυτό.