Ποίηση

17

Καλοκαίρι.
Και εμείς ξαπλώναμε μεθυσμένοι στα γρασίδια κοιτάζοντας τα αστέρια.
Τις μάζες φωτός που ρομαντικοποιήσαμε,κατανοώντας την υπεροχή τους.
Όπως και στις κινήσεις τους,έτσι κι εδώ,όλα αλλάζουν.
Το ήξερες αυτό πριν συναντηθούμε εκείνη την έσχατη φορά;

Εμένα οι άνθρωποί μου κοιτάζουν συχνά το νυχτερινό ουρανό,άλλοτε με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι κι άλλοτε με ψυχοφάρμακα.
Πασχίζουν να βρουν κι εκείνοι τη θέση τους στο γαλαξία,όμως το μέλλον χαράζεται αδρό.

Χάνονται προς εκεί που δεν υπάρχει αύριο,αφήνοντας συντρίμια πίσω τους.
Τι νόημα έχει να σαι ευαίσθητος στον κόσμο της ματαιότητας;

Κι ύστερα κοιτούσα μετά από κάθε τέτοια είδηση τον ουρανό,προσευχόμουν να βρουν το δρόμο τους στ'αστέρια αυτοί που έχασα.

(Πατέρα,χαίρομαι που δεν σε άκουσα τότε κι είμαι ακόμα εδώ. Ήταν η πιο σοφή μου επιλογή να μην πέσω απ'το μπαλκόνι εκείνη τη μέρα.)