Ποίηση

19

Ήταν σε μια αδιάκοπη μάχη με την αντανάκλασή της
Διασκορπισμένα σπαράγματα κι έντονες μνήμες
Κοιτάμε απ'τις ανοιχτές τέντες τον ήλιο να δύει και χανόμαστε στη λήθη
Ιστορίες χαραγμένες έντονα στις φλέβες μας
Εδώ που το χθες πονούσε σαν σκουριασμένο ξυράφι κι έμειναν μόνο ουλές να θυμίζουν
Καταστάσεις από κάποιο άλλο ημισφαίριο
Όσο ήταν εκεί πέρα θυμόταν τα πάντα
Κι αυτό φάνταζε στα μάτια της τέλειο
Παγωμένα συναισθήματα και μονομερή συμφέροντα
Το καθένα μια πέτρα που κυλούσε στο ρυάκι μέχρι να πλημμυρίσει όλη η πεδιάδα
Η κατάρα γυρνάει στον αφέντη της,έλεγες
Γι'αυτό εύχομαι όπως και γω να θυμάσαι για πάντα