Ποίηση

37

Ειμαι στην ιδια πολη εδω και δυο χρονια,αυτο το λεω βελτιωση
Σιγουρα σκεφτεσαι πως δεν εχεις ξαναγνωρισει πιο κατεστραμμενο ατομο και δυστυχως δε σφαλλεις
Προσπαθω να μην ξεχναω τιποτα και να μαι η καλυτερη
Δεν ξερω αν σου δινω περιθωρια να αμφιβαλλεις
Δεν ξερω καν ποτε θα καταφερω να ζησω φυσιολογικα
Εικοσι χρονια τωρα το φυσιολογικο ειναι αγνωστη εννοια για μενα
Πεφτω και ξαναπεφτω στο ιδιο κενο
Ισως να υπαρχει κατι που να 'ναι αληθεια κι οχι ψεμα
Δε μπορω να πιστεψω τι συνεβη παλι
Με δακρυα παλι στα ματια και βαρυ κεφαλι
Θα καταφερω ποτε ξανα να συναψω υγιεις σχεσεις η θα πεφτω στο ιδιο πηγαδι
Ειμαι παλι χαλια κι ειναι βραδυ
Μα τι πρωτοτυπο. Να προσπαθεις παλι να με βοηθησεις ενα βραδυ σαν κι αυτο
Πρεπει να σταματησω,το ξερω,αλλα λυτρωνομαι οταν χανω τον πολυποθητο ελεγχο.