Ποίηση

15

Τα παιδιά της πανσελήνου τριγύριζαν στους άδειους δρόμους
Κρατούσαν δισκοπότηρα με αίμα,όνειρα και σκέψεις
Σέρνονταν σαν σκιές αθάνατες δίχως ψυχή και νου
Περιμένοντας να ξημερώσει
Κι εκείνη στεκόταν ανάμεσα τους
Έτρεμε και κάπνιζε νωχελικά περιμένοντας το επόμενο γεύμα
Άκουγε ψίθυρους κι αμάξια να περνούν
Σειρήνες και τιτιβίσματα στα δέντρα
Όσο έστεκαν μαζί ακίνητοι
Μέχρι να βγουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου και να χαθούν για πάντα