Ακροβατώ τακτικά ανάμεσα στα όρια
Χάθηκα πάλι σε πρωινά,μεθυσμένα δάκρυα και αίμα
Όσο άκουγα τις νότες του πιάνου απ'το κάτω διαμέρισμα
Δεν ήξερα τι ήταν αληθινό και τι όχι
Καθόμουν μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να διαλέξω την πιο αξιοπρεπή έκφραση για να μπω στο δωμάτιο
Κι όμως με συνεπήραν οι μελωδίες και οι πρώτες πρωινές ακτίνες του ήλιου
Πονάει να νιώθεις τελικά,Ν.
Είδε την επιβεβαίωση στην ανέκφραστη αντανάκλασή της και άνοιξε διάπλατα την πόρτα.
