Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Αποχώρηση.

Είχα στείλει μήνυμα στον αδερφό μου να τους απασχολήσει όση περισσότερη ώρα μπορούσε όσο εγώ θα συναντιόμουν με τον Κάσπιαν. Το πρωινό παρέμενε δροσερό και η υγρασία θόλωνε τα τζάμια του αυτοκινήτου μου όσο έβγαινα από την πόλη. Μου είχε πει να τον συναντήσω  πριν το παλιό σπίτι. Όταν έφτασε περίμενε ήδη εκεί, κοντά στην άκρη του δρόμου, δίπλα στη μηχανή του. Τα μαλλιά του ήταν τελείως ατημέλητα, τα ρούχα του τσαλακωμένα και παρόλα αυτά δεν ήταν άσχημο θέαμα.

"Πρέπει να βιαστούμε απίστευτα πολύ και να ξες ότι σίγουρα κάτι σχεδιάζουν, δε ξες πόσο μου έσπασαν τα νεύρα.."

Ο Κάσπιαν έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου. "Νταρκ, επειδή νιώθω πόσο σου έσπασαν τα νεύρα, θέλω να χαλαρώσεις. Παραλίγο να πατήσω έναν σκίουρο στον δρόμο εξαιτίας σου".

Ξεφύσησα. Τουλάχιστον ένας από τους δύο είχε ανεξήγητα καλή διάθεση.
"Προσπαθώ. Αλλά δε βγάζει νόημα. Τον Ντόναβιτς? Γιατί? Αυτός με μισεί έκδηλα".

Ο Κάσπιαν με κοίταξε ερευνητικά και κατάλαβα ότι κάτι σκεφτόταν αλλά δεν ήθελε να το πει. "Ίσως η γιαγιά σου δεν είναι και πολύ καλά ψυχολογικά τελευταία.. ή και σωματικά".

Ήξερα ότι στο σωματικό αναφερόταν στο τρέμουλο. Αλλά στο ψυχολογικό? Υπονοούσε ότι η γριά μου τα είχε χαμένα? Δεν ήταν και τόσο γριά.
Μη θέλοντας να μας καθυστερήσω άλλο, φόρεσα το κράνος που μου έδωσε και καβάλησα μαζί του τη μηχανή. Μου είπε ότι θα με πήγαινε σε ένα μέρος που του άρεσε πολύ, κοντά στη θάλασσα πάλι.

"Φτάνουμε?", του φώναξα πάνω από τον αέρα που μας χαστούκιζε.

"Νόμιζα ότι σου άρεσαν οι βόλτες με το μωρό!"

"Μου αρέσουν αλλά ανησυχώ για τον χρόνο". Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και είχε στρίψει για να σταματήσει σε ένα απέραντο χωράφι. Στο βάθος έβλεπα τη θάλασσα, ήρεμη και γαλανή.

"Τι είναι εδώ? Ωχ, αγελάδες. Δε θα ενοχλήσουμε κάποιον αγρότη?".

Μου έπιασε το χέρι και μου είπε να τον ακολουθήσω. Η αλμύρα έγδερνε τα ρουθούνια μου και συνδυαζόταν με ζωικές μυρωδιές και ήχους από καμπανάκια. Περπατήσαμε αρκετά βαθιά στην κάθετη πλαγιά ώσπου να βγούμε στο πιο εντυπωσιακό θέαμα που είχα αντικρίσει μέχρι τότε στη ζωή μου. Ήταν ένα κλασσικό, παραλιακό Σκωτσέζικο τοπίο άλλα δέκα φορές πιο όμορφο από εκείνα που είχα δει στο Σαντοουκάστλ. Είχε γκρεμούς που εκτείνονταν μέσα στη θάλασσα, τα κύματα ορμούσαν σε αυτούς αλλά δεν έφταναν ψηλά εκεί που ήμασταν εμείς.