Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Αρχή Συμφωνίας.

Νταρκέλα.

Οι αλυσίδες βάραιναν τα χέρια μου από τους καρπούς και έκρουαν σε κάθε μου δειλή κίνηση. Είχε έρθει. Είχε έρθει για εμένα, κι αυτή τη φορά όχι για να με σώσει. Όρθωσα το ανάστημά μου και τον κοίταξα κατάματα, καθώς θα ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσαν τα μάτια μου να ενωθούν έτσι με τα δικά του. Απορρόφησα τη στιγμή. Το αγόρι μου χαμογέλασε χαιρέκακα πλησιάζοντας το πρόσωπό μου με το δικό του. Άνοιξε τα χείλη του και με λαγνεία ακολούθησα κι εγώ. Για πρώτη φορά τα δέρματά μας ακούμπησαν τόσο, σε ένα περίτεχνο, συγχρονισμένο φιλί. Όμως δεν ένιωσα όπως περίμενα. Δεν αισθανόμουν τίποτα. Ήταν σχεδόν κενό. Κι εκείνη τη στιγμή, ενώ βρισκόμουν χαμένη στο ανεξήγητα ρηχό φιλί μας, εκείνος σήκωσε το χέρι του και η λάμψη της λεπίδας εισχώρησε στον οφθαλμό μου. Ούρλιαξα από αβάσταχτο πόνο. Το αίμα κύλησε καυτό.

"Λένε ότι όταν κοιτάζεις κάτι για πολύ ώρα, καταλήγει να σου βγάζει το μάτι", είπε και γέλασε με την καρδιά του.

Τινάχτηκα πάνω και αυτομάτως έφερα το χέρι μου στο δεξί μου μάτι. Ανέγγιχτο στη θέση του. Επέτρεψα στον εαυτό μου να αναπνεύσει κανονικά και να ρυθμιστούν οι χτύποι της καρδιάς μου. Το φαγητό ανέβαινε απειλητικά στον οισοφάγο μου κι έπρεπε να παλέψω για λίγα λεπτά με την τάση μου να το βγάλω. Η αίσθηση αυτή αποχώρησε σταδιακά και πήρε τη θέση της ο θυμός μου. Τσέκαρα την ώρα και ήταν δύο μετά τα μεσάνυχτα. Σε κάτι ώρες είχα σχολείο και αργότερα θα φεύγαμε για το Εδιμβούργο.
Εκτοξεύοντας μια σειρά από κατάρες και βρισιές που αν τις άκουγε η Μπέλβα θα με επέπλητε εμβρόντητη, κατευθύνθηκα στην κουζίνα του σπιτιού. Δεν άντεχα άλλο τους εφιάλτες μου και ήταν ο τρίτος που έβλεπα μετά το περιστατικό με τον Κάσπιαν. Βρήκα το ντουλάπι όπου η Μπέλβα φυλούσε τα μείγματα από βότανα και ξόρκια. Η αλήθεια ήταν πως κάποια που είχα δοκιμάσει ήταν αρκετά αποτελεσματικά, αλλά αυτό για τον ύπνο αρνούταν να μου το δώσει σε μεγαλύτερη ποσότητα και εκείνη που μου επέτρεπε εξασθενούσε σε λίγες ώρες, πράγμα που όφειλε πολύ περήφανα στην έκταση της δύναμής μου. Έλεγε παρόλα αυτά πως παραήταν δυνατό για το νεανικό κορμί μου που δεν έπρεπε να συνηθίσει σε φάρμακα και βότανα. Πολύ ρομαντική άποψη από κάποια η οποία δε βίωνε κάθε αναθεματισμένο βράδυ μια σειρά από πολύ ευφάνταστους εφιάλτες.
Βρήκα το μπουκαλάκι με το υγρό που έψαχνα και δε χάρισα δεύτερη σκέψη. Το άνοιξα και το κατέβασα ολόκληρο, δεν άφησα ούτε μια σταγόνα να πάει χαμένη. Το γέμισα πάλι με νερό και έτρεξα στις σκάλες.
Κανείς δε με είχε τσακώσει στην πράξη κι ούτε επρόκειτο. Έφτασα στο πλατύσκαλο του ορόφου και τα σχέδια στο ξύλο κάτω μου φάνηκαν λίγο περίεργα, σαν περιστρεφόμενοι έλικες. Είχαν πάρει μια θολή μορφή και χόρευαν το ένα στο άλλο προτού γίνουν ένα. Βρήκα το χερούλι της πόρτας και ζαλισμένη την έκλεισα πίσω μου. Κοντοστάθηκα για λίγο με την πλάτη σε αυτή και όταν σιγουρεύτηκα πως όλα τα αντικείμενα του δωματίου είχαν σταματήσει να γυρίζουν μπαίνοντας στη θέση τους, έκανα ένα βήμα για το κρεβάτι μου. Σε μια έντονη επιθυμία να κλείσω τα μάτια μου και να απενεργοποιήσω τη λειτουργία του εγκεφάλου μου, σωριάστηκα κάτω και η μοκέτα έπνιξε τον γδούπο του σώματός μου.