Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Ευθύνες.

Δύο μέρες πέρασαν κι όλα κυλούσαν σαν να μην έγινε ποτέ η συζήτησή μου με τους Φατρίωνες. Είχα καταφέρει κάπως να ξεχαστώ σε εκείνο το σαρανταοκτάωρο, με τη βοήθεια της Ντέιζι. Βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, είχα πάντοτε τη συνειδητοποίηση πως η ηρεμία είναι ένα αγαθό που διαταράσσεται εύκολα. Ουσιαστικά περίμενα πάλι τη φουρτούνα, η οποία δεν άργησε να καταφθάσει.

"Για να κάνουν κίνηση, θα πρέπει να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Αυτή την ευκαιρία, πρέπει να τους τη δώσεις εσύ", μου είχε πει ο Γκάελ τρεις μέρες ύστερα, σε έναν απομονωμένο διάδρομο του σχολείου.

Έτσι, το ίδιο βράδυ κανόνισα να κοιμηθώ στο σπίτι της Ντέιζι. Η Μπέλβα δεν ήταν απολύτως σύμφωνη, μα με λίγη γκρίνια πείστηκε. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως ο μόνος λόγος που το επέτρεψε αυτό ήταν για να έχει καθαρό το πεδίο. Όταν το είπα στους Φατρίωνες συμφώνησαν ότι, με βάση τις ενδείξεις αυτές, η τελετή είχε κανονιστεί για εκείνο το βράδυ, όσο εγώ θα κοιμόμουν στη φίλη μου.

"Λες να το μάθουν πώς εσύ τους πρόδωσες?", ρώτησε η Ντέιζι όσο έστρωνε το διπλό της κρεβάτι.

"Αν τους το πουν..", έπαιξα νευρικά με την άκρη της σατέν πιτζάμας μου.

Δεν μπορούσα να μπλοκάρω τη φαντασία μου. Εικόνες απ'τα θυμωμένα πρόσωπα της Μπέλβα, του Κάσπιαν, του Γκρέγκορι κι ίσως και της υπόλοιπης παρέας, με βασάνιζαν. Με βασάνιζαν, αλλά όχι αρκετά ώστε να διακόψω τη συνεργασία μου με τους Φατρίωνες.

"Έχεις ακόμα χρόνο να το αποτρέψεις", η Ντέιζι σταμάτησε ξαφνικά τη συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, αφού πρόσεξε πως είχα χαθεί για πολλοστή φορά.

"Όχι. Πρέπει να γίνει. Αν όχι για την ίδια την πράξη, τότε για το μήνυμα που θα περάσει".

Με κοίταξε με δυσπιστία. Δε θέλησα να το σχολιάσω, θα οδηγούσε αναμφίβολα σε τσακωμό λόγω της νευρικότητάς μου.

"Τέλος πάντων. Τι έλεγες προτού χαθώ?".

Εκείνη φώτισε ξανά. "Συζητήσαμε με τη μαμά μου πως, στα γενέθλιά μου, θα μου πάρει δώρο ένα καινούριο αμάξι και θα απαλλαγώ απ'τη μεταχειρισμένη σαβούρα που 'χω τώρα! Έτσι, όταν φύγω για σπουδές, θα μπορώ να σε επισκέπτομαι..Όπου κι αν βρίσκεσαι!", συμπλήρωσε γλυκόπικρα.

Σπουδές. Μέλλον. Όπου κι αν βρίσκομαι.

Της χαμογέλασα προσποιητά. "Τι αμάξι λες να πάρεις?".