Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Ακινησία εναρμόνισης.

Ούτε ένα σιγανό τιτίβισμα πουλιού δεν ηχούσε απέξω. Τα δέντρα ήταν άδεια, θα πίστευε κανείς πως ήταν νεκρά. Αλλά δεν ήταν. Κάπου μέσα στον κορμό τους, κάπου κοντά στις ρίζες τους, η ζωή δεν είχε φύγει. Ευχόταν να έρθει η άνοιξη.

"Θα πάω με τα πόδια", ανακοίνωσα στην Μπέλβα.

"Ο καιρός θα αλλάξει ξανά, περιμένουμε ελαφριά χιονόπτωση".

Πάντα θα έβρισκε αφορμή να με συνοδεύσει, να μη με αφήσει απ' τα ακοίμητα μάτια της. Ανησυχούσε, ενώ δε χρειαζόταν. Είχα ήδη μερικά ζευγάρια ματιών να με παρακολουθούν. Τα αισθανόμουν κάθε φορά που έβγαινα απ' το σπίτι.

"Θα επιζήσω", είπα άζωα, δείχνοντας ότι δεν είχα σκοπό να συμβιβαστώ σήμερα.

Αναστέναξε σε παραίτηση. Έψαξε κάτι στην τσέπη της σατέν ρόμπας της κι έπειτα μου το έτεινε με αβεβαιότητα. Ένα μειδίαμα ευχαρίστησης απλώθηκε αυθόρμητα στα χείλη μου. Έπιασα το κλειδί του αυτοκινήτου μου χωρίς ενδοιασμό και σηκώθηκα περήφανη απ' την καρέκλα της κουζίνας.

"Θα επιστρέψεις αμέσως μετά το σχολείο!", μου φώναξε, πλέον δύο δωμάτια πιο μακριά. Ακουγόταν καθαρά η μετάνοια στη φωνή της.

"Όπως διατάξατε!".

~

Σε αυτό το σημείο της χρονιάς, τα κόκκινα ντουλαπάκια είχαν αποκτήσει διάφορες αποχρώσεις απ' τους λεκέδες και τις βρισιές γραμμένες με ανεξίτηλους μαρκαδόρους. Πέντε και μόνο είχαν διατηρήσει την αρχική τους καθαριότητα: Της Αλίσια, της Ρόουζ, του Άλαν, του Τζάσπερ και του Κάσπιαν. Η Ντέιζι στεκόταν δίπλα στο δικό μου, εμφανώς αγχωμένη και κρατώντας ένα πακέτο οινοπνευματώδη μαντηλάκια.

"Συγγνώμη, πραγματικά έβαλα τα δυνατά μου να το σβήσω", είπε με τρεμάμενα χείλη.

Σφάλισα τα βλέφαρά μου για να τα ανοίξω μια και καλή. Η κόκκινη επιφάνεια, πέρα από δεκάδες γρατσουνιές που υπήρχαν ήδη σε αυτή, φιλοξενούσε και μια λέξη με ένα σκίτσο να τη στεφανώνει. Η θηλιά κρεμάλας ήταν καθαρά σχεδιασμένη, η λέξη γραφόταν έντονα, με μαύρο μελάνι: Ψυχάκι.

Το αίμα έτρεχε κρύο κάτω απ' το δέρμα μου, ενώ το δεύτερο είχε φουντώσει. Κάρφωσα τα νύχια στις παλάμες μου τόσο δυνατά, που θα άφηναν σημάδια με αίμα. Τα χαρακτηριστικά μου σκλήρυναν όταν συνειδητοποίησα πως οι βηματισμοί είχαν διακοπεί και είχα συγκεντρώσει θεατές γύρω μου.

"Νταρκ, ηρέμησε. Δεν αξίζει, δεν..", ο θυμός με αποσυντόνισε απ' τα καθησυχαστικά λόγια της Ντέιζι.