Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Οπισθοχωρήσεις.

Θα έβρισκα την αναθεματισμένη καστανιά μόνη μου και μετά.. Μετά δεν ήξερα τι θα έκανα. Η Σεσίλια μου είχε πει ότι το μενταγιόν δεν ήταν ανιχνεύσιμο με το ξόρκι που το είχε σκεπάσει. Άξιζε πάντως μια προσπάθεια, πιο πολύ για να τη σπάσω στον Κάσπιαν. Το προσωπικό της κουζίνας με κοιτούσε επικριτικά μέχρι να βγω από τον χώρο τους. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ κοιτούσα αυτά τα ζεστά ψωμάκια που μόλις είχαν βγει από τον φούρνο. Ίσως τσιμπούσα στον γυρισμό ένα αφού μετάνιωνα το ότι δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα μου απ' αυτά που μου είχαν προσφέρει οι δύο κοπέλες όσο με ετοίμαζαν.
Ο δροσερός αέρας που χτύπησε το πρόσωπό μου λειτούργησε σαν ξυπνητήρι. Το σύννεφο μες στο κεφάλι μου καθάρισε και η κάποια διαύγειά μου επέστρεψε. Ακόμη δεν είχα μετανιώσει τίποτα όμως. Προχώρησα στο νωπό γρασίδι προσπαθώντας να θυμηθώ τις οδηγίες του Κάσπιαν. Τι άλλο μου είχε πει πέρα από τη μεγάλη καστανιά? Μάλλον τίποτα. Κι εγώ τώρα στεκόμουν κάτω από αυτή και αγνάντευα τ' άστρα, συγκεντρωμένη στο να εντοπίσω έστω έναν κόκκο ενέργειας. Αν έβγαζα το χαρτί από την καλτσοδέτα μου και πάλι δε θα μπορούσα να βρω τις συντεταγμένες.

"Έχεις τρελαθεί τελείως?".
Τελικά δε θα χρειαζόταν να το κάνω μόνη μου, τι ευχάριστα.

Ξεκίνησα ένα γρήγορο περπάτημα στο πουθενά μόνο και μόνο για να τον αποφύγω, με την ελπίδα βέβαια ότι θα με σταματούσε αν πήγαινα στη λάθος μεριά. Είχα αρχίσει να ανησυχώ μετά από κάποιο δίλεπτο που δεν είχε πει τίποτα. Μια ψηλή σιδερένια πόρτα δέσποζε μέτρα ψηλά στο βάθος του μισοσκόταδου. Μονάχα το σχεδόν γεμισμένο φεγγάρι και δύο λάμπες λαδιού φώτιζαν το πεδίο μπροστά μας, γεγονός που οφειλόταν στο ότι απείχαμε πενήντα χρόνια από την εφεύρεση της ηλεκτρικής λάμπας. Όταν είχαμε πλησιάσει αρκετά στον περιφραγμένο χώρο που αποδείχτηκε να είναι ένα τεράστιο νεκροταφείο, ο Κάσπιαν μίλησε.

"Είμαστε στο μέρος".

Γούρλωσα τα μάτια μου. Αλλά τι άλλο να περίμενα από εκείνη. Πάντως, η τελευταία φορά που βρεθήκαμε σε νεκροταφείο εγώ κι ο Κάσπιαν ήταν σίγουρα κάτω από πιο δυσάρεστες συνθήκες από αυτές τώρα. Εισέπνευσα βαθιά. "Τώρα?", είπα αποφασιστικά.

"Τώρα μπαίνουμε μέσα", είπε και έκανε μια δοκιμή να σπρώξει την πόρτα. Κλειδωμένη. "Σκαρφαλώνοντας".
Μολονότι δε θα έλεγα ότι ο Κάσπιαν ήταν κανένας ηλίθιος, κάποιες φορές οι αποφάσεις του δεν τον κολάκευαν. Άρπαξε με τα χέρια του δύο κάγκελα και με θαυμαστή ευκολία σκαρφάλωσε δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις αιχμηρές άκρες τους. Με έναν πήδο προσγειώθηκε στην απέναντι πλευρά. Αντιγράφοντας τις κινήσεις του ένιωθα τους μύες μου να τρέμουν από νευρικότητα και ευχήθηκα οι μάγισσες να μπορούσαν όντως να πετάξουν. Είδε να δυσφορώ με τη φούστα να μπλέκεται στα πόδια μου καθιστώντας αδύνατον να κρεμαστώ στο σημείο που τα κάγκελα γίνονταν μυτερά. Έβρισα και κατέβηκα πάλι κάτω. Το αγόρι μου έλεγε να προσπαθήσω ξανά μην έχοντας την παραμικρή ιδέα του πόσο δύσκολο ήταν να κινηθείς μέσα σε αυτά τα αναθεματισμένα αλλά όμορφα φορέματα εποχής. Ευτυχώς όμως ο Έντουαρντ είχε προνοήσει και γι' αυτό ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Τράβηξα με μια δυνατή κίνηση τη φούστα του φορέματος, τα κουμπιά ακούστηκαν να ανοίγουν και αμέσως την πέταξα στο γρασίδι. Όχι ότι η λευκή ποδιά ήταν στην προτίμησή μου αλλά σίγουρα δε με περιόριζε όπως το μπορντό ύφασμα. Κατάφερα τελικά να σταθώ δίπλα στον Κάσπιαν του οποίου η έκφραση δεν έδειχνε τίποτα παραπάνω από ενόχληση.