Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Πύργος Εμπιστοσύνης.

Στάθηκα έξω από μια ανακαινισμένη πολυκατοικία λίγο πιο δίπλα από το κέντρο. Ευχόμουν απλώς να μη με είχε φέρει στο σπίτι κάποιας γκομενοδουλειάς του. Μπήκα στο ισόγειο τσεκάρωντας πρώτα αν με είχε ακολουθήσει κανείς. Μέχρι να ανέβω στον τέταρτο όροφο με το ασανσέρ έπαιξα με την ιδέα αν έπρεπε να γυρίσω πίσω και να μην του πω τίποτα. Ήξερα όμως ότι είχα αποφασίσει να το μοιραστώ.

Στάθηκα έξω από την πόρτα με το νούμερο 42, αβέβαιη για το τι θα αντίκριζα. Άκουσα πάλι ένα στριγγλό γέλιο αλλά δε φάνταζε γυναικείο παρά παιδικό. Έπειτα ακολούθησε ένα βαθύ γάβγισμα. Ήμουν έτοιμη να χτυπήσω το κουδούνι όταν άνοιξε την πόρτα ο Κάσπιαν, προφανώς γνωρίζοντας ότι στεκόμουν στην άλλη πλευρά.

"Μπες", είπε με ένα μυστήριο βλέμμα και κοφτό τόνο.

Εισήλθα σε ένα διαμέρισμα με καινούρια, μοντέρνα έπιπλα. Πεντακάθαρο, γυαλιστερό και σε σκούρους καφέ και μαύρους τόνους ωστόσο πολύ καλά φωτισμένο. Έμεινα να κοιτάζω μια τον Κάσπιαν, μια το golden retriever που ήρθε τρέχοντας πάνω μου και επίσης δύο παιδάκια, ένα μεγαλύτερο αγόρι και ένα μικρότερο κορίτσι που με κοιτούσαν εξίσου αποσβολωμένα.

"Παιδιά, πηγαίνετε μέσα μέχρι να έρθει η μαμά σας σε λίγο".
Εκείνα υπάκουσαν και καθώς περπατούσαν για έναν διάδρομο στο βάθος κοιτούσαν που και που πίσω τους εμένα. Το golden retriever είχε κολλήσει πάνω μου και με γέμιζε ξανθές τρίχες όσο το χάιδευα.

Ο Κάσπιαν μου πρότεινε να καθίσω στον καφετί καναπέ και τον ακολούθησα. Αντικριστά του τον ρώτησα με το βλέμμα μου τι ακριβώς συνέβαινε.

"Αυτό είναι το διαμέρισμά μου. Τα παιδιά κι ο σκύλος είναι το εισόδημα μου κάθε τρεις μέρες, μένουν δύο ορόφους πιο κάτω", εξήγησε άκεφα αν και μου έκανε εντύπωση που μπήκε καν στον κόπο να μου το εξηγήσει.
"Σειρά σου", με έδειξε με ένα νεύμα.

Έριξα μια ματιά πίσω στον διάδρομο.

"Δεν πρόκειται να ακούσουν και να τα πουν στους Σκοτεινούς. Ξεκίνα", με ειρωνεύτηκε. Κι έλεγα που είχε πάει η συνηθισμένη ευγένειά του.

"Όσο ερχόμουν στο κέντρο παραλίγο να έχω ένα ατύχημα ενώ περνούσε ένα σκυλί". Είδα τα φρύδια του να υψώνονται και να με επιθεωρεί διακριτικά. "Οχι, όχι, δεν έπαθα τίποτα. Ωστόσο από το ταρακούνημα έπεσε το πάνω μέρος από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και βρήκα μέσα αυτό". Έβγαλα το χαρτί από την τσέπη του τζάκετ μου και του το έτεινα κάπως ανασφαλής.