Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Κρυμμένα Μηνύματα.

Οι επόμενες δύο ημέρες πέρασαν σαν νερό από πάνω μου. Σαν καυτό νερό. Που το έχεις μόλις βγάλει από τον βραστήρα. Αφού πλέον δεν υπήρχε το σχολείο στη μέση, οι προπονήσεις πήραν άλλη διάσταση. Αλλά αυτή τη φορά ήταν καθαρά δική μου απόφαση. Δική μου, και του Κάσπιαν.
Όλοι πλέον είχαν μάθει για τα Οικόσημα και φυσικά ανάμεσα στους όλους συμπεριλαμβάνονταν και οι Φατρίωνες. Ευτυχώς τα σχολεία είχαν κλείσει για τις διακοπές και δε χρειαζόταν να τους βλέπω καθημερινώς.
Η κοινότητα, σύμφωνα με τις πηγές της Μπέλβα, μιλούσαν για μια αναμέτρηση στο σύντομο μέλλον. Ο Κάσπιαν, όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, είχε αγχωθεί. Εγώ ένιωθα την ανακατωσούρα της διαταραχής μου να επιστρέφει ύπουλα.
Πάντως, οι οπαδοί που είχε συγκεντρώσει η Μπέλβα μου προσέφεραν ένα αίσθημα ασφάλειας που δεν ήθελα όμως να παραδεχτώ. Παρά το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν ο πιο επίφοβος Σκοτεινός στην πρόσφατη ιστορία των Σκοτεινών, υπήρχαν αρκετά άτομα που πίστευαν ακόμη στο Οικόσημό μας- πράγμα που δεν καταλάβαινα.
Όπως ακριβώς δεν καταλάβαινα πως κάποιες Βενέφικε είχαν αυτοθυσιαστεί για να ανεβάσω τον Οίκο μου. Ίσως όλα λειτουργούσαν με έναν πολύ συγκεκριμένο, μαγικό τρόπο που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω λόγω του ότι δε μεγάλωσα μέσα στον κόσμο αυτόν. Ίσως ήταν μάταιο να ψάχνω τους λόγους και τους κρυφούς εχθρούς κι απλώς να έφερνα επιτέλους εις πέρας το ζήτημα που μου ανατέθηκε.

Ο Κάσπιαν είχε προφανώς επηρεαστεί από τον γρήγορο ρυθμό που τα πράγματα πλέον κινούνταν. Δεν ήθελε βέβαια να το δείξει αλλά εγώ το διέκρινα- στο πως περνούσε νευρικά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του συχνότερα, την καμπύλη που έκαναν οι ώμοι του και τα δαγκώματα που είχαν ματώσει τα χείλη του. Έπαιρνα κλεφτές ματιές από αυτά τα τελευταία και όταν το έπιανε με το βλέμμα του τα φρύδια του ανασηκώνονταν εύθυμα, με την ιδιαίτερη πονηριά του.

Αν ρωτούσαν εμένα, δεν ένιωθα καθόλου έτοιμη, ωστόσο ήμουν αρκετά ανυπόμονη να τελειώσει όλο αυτό ώστε να ανυπομονώ και για τη μάχη. Μονάχα όταν ανέλαβε ο πατέρας της Αλίσια και του Άλαν, σε συνεργασία με την Μπέλβα, να μας διδάξουν ορισμένα πράγματα για τις αναμετρήσεις των Οικοσήμων άρχισα κάπως να φοβάμαι. Τρίτη μέρα μετά τις θυσίες, ένα πρωινό που η ήπια θερμοκρασία δήλωνε έμπρακτα τον ερχομό της άνοιξης, εμείς να κάνουμε προθέρμανση στο γρασίδι, οι δύο μεγαλύτεροι να συζητούν έντονα μεταξύ τους, τα ζηλόφθονα βλέμματα της Αλίσια, η πίεση. Πρώτη φορά το παλιό σπίτι φαινόταν τόσο ζωντανό και αυτό οφειλόταν στο νωπό, πράσινο γρασίδι. Είχε ακόμη ένα ψυχρό αεράκι να διαπερνάει τη ζακέτα μου. Το δέχτηκα κι άπλωσα τα χέρια μου προς τα πάνω, λαμβάνοντας έτσι μια περίεργη ματιά από τον Κάσπιαν.