Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Οι φήμες.

Warning: Σκηνές για μεγαλύτερα παιδάκια, μπλα μπλα μπλα.

Τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Οι εικόνες, οι ήχοι, η πρωτόγνωρη μυρωδιά- καμία από τις αισθήσεις μου δεν έβγαζε νόημα. Άγγιξα το κόκκινο πάπλωμα που με σκέπαζε και το είδα να γλιστράει στα ακροδάχτυλά μου όπως θα κυλούσε μια κουβέρτα φτιαγμένη από παχύ, κρύο αίμα. Ήταν αίμα. Στο μπράτσο μου, πολύ κοντά στο πρόσωπό μου έκλαιγε ένα μωρό, ένα μωρό με μαύρα χείλη και κάτωχρο σαν νεκρό. Έκλαιγε λέξεις προτροπής. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα  κρεβάτι μιας άλλης εποχής, σε ένα δωμάτιο του τελευταίου αιώνα. Μια τηλεόραση έπαιζε σκηνές γέννας, νεογνά καλυμμένα με μαύρη βλέννα. Μια φιγούρα έκοψε την οθόνη στα δύο, μια ψηλή, λιγερή νεανική φιγούρα ενός άνδρα.

"Τα πήγες τέλεια, καλή μου", είπε με την πιο οικεία χροιά που θα μπορούσε να είχε μιλήσει.

Εβένινα μαλλιά. Μελένια μάτια. Χαμογελούσε τόσο περήφανα και γλυκά.
Με αγαπούσε τόσο πολύ και εγώ τον μισούσα τόσο πολύ. Θανάσιμα. Ήθελα να δω το κεφάλι του να κυλάει στο ξύλινο δάπεδο τόσο που το έκανα εικόνα, προς δική μου ευχαρίστηση. Όταν τον κοίταξα ξανά είχε κιτρινιάσει, είχε χλωμιάσει, τα κόκκινα μάτια του με έκαιγαν σαν σίδερο σε άλογο που το μαρκάρουν παντού. Του ζήτησα να φύγει, του φώναξα πως δεν είναι ο πατέρας μου.

"Σωστά. Δεν είμαι".

Ο άνδρας άρπαξε το μωρό από τα δεσμά μου και το έφαγε αρχίζοντας από το ευαίσθητο κεφάλι του. Έσπασε το κρανίο του με μια δαγκωνιά. Τα πόδια μου ήταν καθηλωμένα, δε μου έμενε τίποτα παρά να παρακολουθώ το αποτρόπαιο θέαμα. Ουρλιάζοντας.