Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Σκοτεινό Παρελθόν.

Απομακρύνθηκα από τις πύρινες γλώσσες που είχαν αρχίσει να μου καίνε το δέρμα, μουρμουρίζοντας πώς γινόταν οι δύο άνδρες να μην είχαν σκάσει ακόμη. Έβγαλα το πουλόβερ μου κι έμεινα με το λεπτό, μακρυμάνικο μπλουζάκι που πάρα το θέμα υγείας μου, εξακολουθούσε να είναι εφαρμοστό. Σήκωσα τη χαμηλή λαιμοκόψη όταν ένιωσα κάτι πέρα από τη φωτιά να καίει το σώμα μου. Γύρισα με το γέλιο του Γκρέγκορι και ο Κάσπιαν απέσυρε αργά το απροκάλυπτο βλέμμα του από επάνω μου. Αγριοκοίταξε τον Γκρέγκορι που δεν είχε πάψει να γελάει. Ευτυχώς ήμουν κόκκινη από τη θέρμη και ήλπιζα ότι δε θα φάνηκε το κοκκίνισμα ντροπής.

Έσπευσα να πω αυτό που με ταλάνιζε. "Αυτό που δεν έλυσες, Γκρέγκορι, είναι το από που προέκυψε το λεγόμενο πως είμαι υφάντρα".

Δήλωσε την άγνοία του με μια γκριμάτσα. "Δε βρήκα πηγή. Κάτι μου λέει πως θα πρέπει να τσεκάρεις το γενεαλογικό σου δέντρο όμως".

Ο Κάσπιαν με εξέταζε με τη ματιά του, αυτή τη φορά όχι το μπούστο ή τους γοφούς μου, αλλά τις εκφράσεις του προσώπου μου. Ήθελε να με διαβάσει και μόλις το αντιλήφθηκα απέβαλα κάθε συναίσθημα από το προσωπείο μου. Του ανταπέδωσα το βλέμμα, σαν να τον καλούσα σε μονομαχία για το ποιος θα ψυχολογούσε πρώτος τα αψυχολόγητα του άλλου. Έγειρε στη μαονί, ξεφτυσμένη πολυθρόνα κι έκλεισε τα βλέφαρά του αργά, δίνοντάς μου το μήνυμα ότι δεν ήμουν ευπρόσδεκτη στα έγκατα του μυαλού του. Ο Γκρέγκορι που πάντα μας παρατηρούσε σε τέτοιες φάσεις, το διασκέδαζε. Και ο κόσμος ολόκληρος να γκρεμιζόταν αυτός θα απολάμβανε τη μεταξύ μας ένταση με τον Κάσπιαν. Ξεφύσησα και με τους δύο τους.

Πετάχτηκε πάνω και τα μαλλιά του ανακατεύτηκαν στο πρόσωπό του, μακριά και κατάμαυρα, έμοιαζαν με τα δικά μου σε μικρότερο μήκος. "Ωρα να την κάνω εγώ, κοντεύει εννέα. Κάσπιαν, θα έρθεις στο μαγαζί?".

Η στάση του αγοριού άλλαξε και ίσιωσε την πλάτη του. Το έντονο κοίταγμά μου τον παρακάλεσε χωρίς την άδειά μου, ήταν αργά να κρύψω την ελπίδα μου ότι θα έμενε μαζί μου ή θα με συνόδευε στο σπίτι.

"Θα μείνω με την Νταρκέλα". Τα ζαφείρια που είχε για μάτια είχαν σχεδόν χάσει το γαλανό τους χρώμα, η φωτιά τα έλουζε σε ένα απόκοσμο πορτοκαλί και για λίγο τον φαντάστηκα πως θα ήταν άμα είχε μεταμορφωθεί ολοκληρωτικά ως Σκοτεινός. Πως θα ήταν αν δεν έκανε το βήμα πίσω την έσχατη στιγμή. Δεν ήξερα τι του κίνησε τη συνειδητοποίηση του λάθους του, αν είχε όντως να κάνει με την αδερφή του και συγκεκριμένα τον θάνατο της αδερφής του, αλλά έπιασα τον εαυτό μου να ευνγωμωνεί που τα μάτια του δεν έγιναν ποτέ τόσο τερατώδη.
Κούνησα το κεφάλι μου να το καθαρίσω από τις περίεργες σκέψεις και είδα ότι ο Γκρεγκ είχε εξαφανιστεί. Στράφηκα στον Κάσπιαν που ήταν στο κινητό του, ξέροντας όμως ότι ήταν έτοιμος να ακούσει τι φυλούσα να πω.