Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Κόμπος συνεργασίας.

X-mas gift, σε περίπτωση που βαρεθείτε σε οικογενειακά τραπέζια.

Ήμουν δύο ώρες στο σχολείο και κανείς δε με είχε ψάξει για να με ανακρίνει. Αν ήθελα να προλάβω την Μπέλβα, έπρεπε να τους βρω εγώ πρώτη.

"Μη βιάζεσαι τόσο! Έτσι κι αλλιώς, καλό δε θα βγει..", η Ντέιζι έτρεχε με γατίσια βηματάκια. Η πλισέ μωβ φούστα της ανέμιζε πάνω απ' το λιλά καλσόν, κάνοντάς τη να μοιάζει με καρτούν. Οι ξανθές της μπούκλες είχαν καλύψει το πρόσωπο και είχαν μπλεχτεί στα γυαλιά της.

Την παρατήρησα με τη γωνία του ματιού μου. Πάλευε να ξεμπερδέψει μια τούφα.

"Το ξες ότι υπάρχουν και οι φακοί επαφής, έτσι?", τη ρώτησα μέσα απ' το λαχάνιασμά μου. Ήμουν ανησυχητικά αγύμναστη.

"Δε ξέρω αν θα ήταν καλή ιδέα για μένα να χώνω τα δάχτυλά μου στα μάτια μου.. κάθε μέρα. Η Ντέιζι είμαι", είπε και ανασήκωσα τους ώμους μου.

Στρίβαμε στη γωνία για τον διάδρομο των Θετικών Επιστημών και με τη φόρα που είχαμε πάρει, το φρενάρισμα δεν ήταν αρκετό. Εγώ έκανα έναν ελιγμό και απέφυγα να πέσω πάνω του. Η Ντέιζι, αφελής και απρόσεκτη, τον σκούντηξε με δύναμη, ακόμη κι αν της φώναξα να προσέξει.

"Άουτς!". Το βιβλίο της άλγεβρας έφυγε απ' τα χέρια της και εκσφενδονίστηκε στην άλλη άκρη του διαδρόμου.

"Με συγχωρείς!", με υπερβολική έκφραση μεταμέλειας, ο Στέφαν έσπευσε να το σηκώσει.

Η Ντέιζι θα του την έλεγε ούτως ή άλλως, οπότε βιάστηκα να τον ρωτήσω αυτό που αναζητούσα τόσα λεπτά.

"Που είναι οι υπόλοιποι? Πρέπει να τους μιλήσω για το χθεσινό συμβάν".

Ο Στέφαν φάνηκε να ξαφνιάζεται. "Εμ, θα.. είχαν σκοπό να συζητήσετε μετά το σχολείο, δεσποινίς".

Η φίλη μου με κοίταξε παραξενεμένη, σχηματίζοντας με τα χείλη της κοροϊδευτικά τη λέξη δεσποινίς. Στράφηκα γρήγορα στο αγόρι.

"Πρέπει να γίνει άμεσα", επέμεινα απόλυτα σοβαρή.

"Σήμερα μας έχει παραχωρηθεί η αίθουσα της βιβλιοθήκης. Εκεί βρισκόμαστε την περισσότερη ώρα", απάντησε με δισταγμό.

Θα τον ρωτούσα πως γίνεται να παραχωρηθεί μια αίθουσα σε δύο καινούριους μαθητές που σπανίως πατούσαν στα μαθήματά τους, αλλά προτίμησα να βιαστώ.