Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Συζήτηση εποχής.

Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο- μια ευρύχωρη αίθουσα που λειτουργούσε μάλλον ως καθιστικό- η Σεσίλια μας περίμενε καθισμένη στο περβάζι του ψηλού παραθύρου. Από κάτω της υπήρχε ένα τεράστιο ξύλινο πιάνο με ουρά όπου ήταν ακουμπισμένο ένα μπουκάλι κρασί.
Καθώς ερχόμασταν είδαμε υπηρέτες να κουβαλούν τουλάχιστον τρεις κούτες γεμάτες με το ίδιο μπουκάλι ενώ κάποιες υπηρέτριες έτρεχαν αγχωμένες με σκουπόξυλα και κάτι κόκκινα υφάσματα κρεμασμένα από τους ώμους τους. Λογικά θα έκαναν κάποια αναβάθμιση στο κελάρι του κρασιού τους.

Στην αρχή η προγιαγιά μου είχε αρκεστεί στο να κάνει ερωτήσεις για το μέλλον, όπως: "Ποια είναι τα ενδιαφέροντα μιας μέσης έφηβης κοπέλας στον αιώνα σου?".
Στην οποία ερώτηση δεν ήξερα τι να απαντήσω ώστε να μην την απογοητεύσω ή να μην μπερδευτεί.

"Είναι αλήθεια ότι φοράτε πολύ κοντές φούστες? Μου φαίνεσαι κοπέλα που θα φορούσες ρούχα που αποκαλύπτουν το δέρμα σου", είπε χαμογελώντας και ήπιε μια γουλιά από το ημίγλυκο ποτό της.

"Εμ, ναι, ισχύει. Και το πρώτο και το δεύτερο", απάντησα κάπως αμήχανα. Σίγουρα δεν περίμενα ότι η συζήτησή μας θα ήταν περί ανέμων και υδάτων. Ο άσκοπος μονόλογος συνεχίστηκε.

"Πέτυχες πάντως την εποχή του Ρομαντισμού. Αν ρωτήσεις εμένα, μου αρέσει πολύ αυτό το ανάλαφρο, χαριτωμένο στυλ καθώς μου ισορροπεί λίγο την αγριάδα του προσώπου", διέτρεξε με το δάχτυλό της το δεξί της ζυγωματικό. "Βέβαια πολύ θα ήθελα να βιώσω την εποχή της βασίλισσας Βικτόριας, έμαθα ότι θα είναι.. ή θα ήταν μια εποχή πιο ιδανική για εμένα. Δε θα μάντευα ποτέ ότι αυτή η κοντή, κατηφής κοπέλα θα προκαλούσε τόσο αντίθετα ρεύματα έκφρασης- πιο έντονη εξέφραση του ερωτισμού, και των φύλων μάλιστα, πιο σοκαριστική τέχνη.. Αχ, συγγνώμη για την πολυλογία", ήπιε άλλη μια γουλιά και το βλέμμα της σκοτείνιασε. "Κρίμα πάντως. Ο πατέρας σου με ενημέρωσε πως το έτος θανάτου μου είναι.. α, κοίτα να δεις! Φέτος!", γέλασε σαν να είπε κάτι πραγματικά αστείο κι όχι μακάβριο.

Έπειτα συνειδητοποίησα τι είχε πει. Είχε αναφερθεί στον πατέρα μου. Ένιωσα τους ώμους μου να τραβιούνται και τα ούλα μου πόνεσαν από τον τρόπο που η γνάθος μου σφίχτηκε. Η Σεσίλια αμέσως κατάλαβε.

"Έχει πεθάνει, ε?", σηκώθηκε ξαφνικά, με μια συμπονετική έκφραση για εμένα.

Τραβήχτηκα πιο μακριά της αν και μας χώριζαν ήδη μερικά μέτρα. "Μακάρι να ήταν νεκρός".
Σκέφτηκα ξανά τα λόγια μου, είχαν ακουστεί πολύ σκληρά αλλά αποφάσισα πως ήταν ακριβώς έτσι όπως αισθανόμουν πλέον. Είχε σβηστεί κάθε συναισθηματικός, πατρικός λόγος να το κρύβω.