Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Αναπάντεχη επίσκεψη.

Οι μέρες είχαν περάσει πολύ γρήγορα, τα γενέθλια της ενηλικίωσής μου πλησίαζαν και θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Για τους άλλους ήταν αυτονόητο ότι δε θα γινόταν, εγώ όμως μέσα μου δεν είχα καταλήξει. Αν ήταν στην κρίση μου κάτι τέτοιο, δύο μήνες πριν, τότε δε θα το σκεφτόμουν καν. Πλέον όμως ήταν και δικός μου αγώνας. Περισσότερο για προσωπικούς λόγους, παρά για το ότι ο μαγικός κόσμος ήταν, αλήθεια, ένα κομμάτι μου. Άμα το έβλεπα ως καθήκον, θα είχα αρνηθεί κατηγορηματικά.

"Πφ, γι' αυτό είσαι αντιπαθής. Είσαι Υδροχόος..", σχολίασε η Ντέιζι όσο μου έδειχνε στο διαδίκτυο φορέματα για το πάρτυ του σχολείου.

Είχε μεταφερθεί, εύλογα, την πρώτη ημέρα των ανοιξιάτικων διακοπών. Η Ντέιζι επέμενε ότι ήθελε πολύ να φορέσει κάτι ροζ με τούλι, για να κάνει εντύπωση. Το διαπραγματευτήκαμε και συμβιβάστηκε με ένα διακριτικό σομόν φόρεμα, στο ύψος των γονάτων.

"Είναι απλώς ένα σχολικό χαζοπάρτυ όπου κάποιοι θα φέρουν κρυφά αλκοόλ, κάποιοι θα μεθύσουν και θα ρεζιλευτούν, άλλοι θα κάνουν σεξ σε καμιά γωνιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αγοράσω φόρεμα"

"Μα θα στο αγοράσω εγώ, για τα γενέθλιά σου! Έλα, διάλεξε", είπε παρακλητικά η Ντέιζι.

Όσο κι αν επέμενα ότι δεν ήθελα δώρα φέτος, εκείνη με ρωτούσε καθημερινά και για ένα διαφορετικό φόρεμα από τυχαία sites με εναλλακτικό ρουχισμό.

"Καλά, θα διαλέξω εγώ και θα είναι έκπληξη!".

Συμφώνησα διστακτικά. Από την άλλη είχα την Μπέλβα να επιμένει πως τα δέκατα όγδοα γενέθλια μου ήταν πιο σημαντικά από τα δέκατα έβδομα, όπως ήταν για κάθε άλλη μάγισσα. Κι αυτό γιατί πέρυσι δεν τα είχα γιορτάσει όπως άρμοζε. Σε αυτά τα γενέθλια η Μπέλβα θα άφηνε τις δυνάμεις μου τελείως στη δική μου κρίση. Θα γίνονταν ένα με το σώμα μου, για πάντα. Ευχόμουν να μην είχε διοργανώσει κάποια μαγική.. φιέστα.

Είχα επίσης τους Φατρίωνες να με παρακολουθούν σαν αρπακτικά, έτοιμα να τραφούν με το πτώμα μου. Οι προσπάθειες προσέγγισης του Γκάελ προς εμένα ήταν αποτυχημένες. Δεν είχα σκοπό να συνεργαστώ ξανά με αυτόν τον αρουραίο. Μονάχα με τον Κλοντ δέχτηκα να συνομιλήσω, ένα μεσημέρι μετά το σχολείο και μία μέρα προτού τα γενέθλιά μου. Μπορεί και να δέχτηκα να μιλήσω μαζί του επειδή ήταν εξαιρετικά καυτός.

"Νταρκέλα ΜακΚάστερν! Καιρό έχω να σε δω", μου φώναξε ενώ στερέωνε το σώμα του πάνω στο αμάξι του.