Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Πρόλογος.

Το φεγγάρι επηρεάζει ανοιχτά πεδία νερού. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι ασφαλισμένος μέσα στο κρανίο, κάτω απ' τους μύες και το δέρμα. Εγώ, όμως, δεν ήμουν άνθρωπος. Ήμουν μια Βενέφικα. Ένα χαρισματικό πλάσμα επάνω στη γη, ξαπλωμένο στην αμμουδιά της Σκωτίας. Συνδεδεμένο με κάθε μικρό πέτρωμα και κόκκο άμμου.

Τα λιβάδια με έκρυβαν στην απομονωμένη παραλία. Η έκταση αυτή δεν ανήκε σε κανέναν, οπότε ήταν άθικτη και χάριζε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στο καταπιεσμένο μου μυαλό. Τα κύματα ήταν αρκετά κοντά μου, αλλά όχι τόσο ώστε να με αγγίζουν.

Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια, η πανσέληνος δέσποζε εντυπωσιακή. Η βραδιά που περίμενα για να εξασκήσω το κόλπο που μου δίδαξε η Μπέλβα, είχε φτάσει. Τέντωσα τα χέρια δεξιά κι αριστερά, έκλεισα τα βλέφαρα κι αφέθηκα στους ήχους της φύσης, στις υφές, στην ευωδία του θαλασσινού νερού. Ύστερα, τα απέκλεισα όλα. Άφησα μόνο τον φυσικό δορυφόρο της Γης στην υποψία μου- εγώ κι αυτός, δύο σώματα ενωμένα και χωρισμένα απ' όσα περιλάμβανε η απόσταση.

Η συνείδησή μου μεταφέρθηκε έξω απ' το σώμα μου για να ταξιδέψει πάνω σε μια ποσότητα νερού- σαν μαγικό χαλί- που περιείχε ο οργανισμός μου. Απογειώθηκε αστραπιαία και με βέλτιστη ταχύτητα στα ουράνια. Πέρασε την ατμόσφαιρα, ταξίδεψε με αστεροειδείς, ώσπου βρήκε τον προορισμό της. Δεν είχα την ικανότητα να ακουμπήσω τη σελήνη, ήμουν ενέργεια κι όχι ύλη. Κοίταξα το θέαμα τριγύρω μου, μα επικεντρώθηκα στη γη.

Επικάλεσα τη μάζα μου και βρέθηκα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πίσω στο κορμί μου. Δεν είχα τελειώσει εκεί. Έθαψα τις παλάμες στην άμμο, στέλνοντας τη συνείδησή μου μέσα στο έδαφος. Το βάρος του χώματος με κατεύθυνε προς τον πυρήνα της γης. Τα ζωύφια με περιέβαλλαν και συγκρατήθηκα να μην εκτοξευθώ πάλι στην επιφάνεια. Έσπρωξα κι άλλο για να τερματίσω στην πέτρινη επιφάνεια υπό την αμμουδιά.

Με έναν διακριτικό, υπερφυσικό ψίθυρο, παρασύρθηκα πίσω στο κορμί μου.