Geçmişin Mezarı (Tamamlandı)

GM | Yazardan Not

Merhaba, ballar! Nasılsınız?

Beni soracak olursanız... Harikayım. Geçmişin Mezarı, Wattys2021'in Gizem/Gerilim kategorisinde kazanan kitaplardan biri oldu. Sevincimi sizlerle de paylaşmak istedim. :*

Okuyan, keyif alan ve Raven Üçlemesinin devam serilerini bekleyen herkesi çokça öpüyorum. Yanımda olduğunuz, tatlı mesajlar attığınız ve güzel dileklerde bulunduğunuz için çok teşekkür ederim, desteğiniz benim için paha biçilmez...

Bu arada gelin, takipleşelim, sohbet edelim ballarım!
Twitter; selin_babalk
İnstagram; selin.babalk

Şimdiyse Raven Üçlemesinin ikinci kitabı olan "Kuzgun'un Dönüşü"nü yazıyorum. En kısa sürede paylaşacağım sizlerle... Zaten Kuzgun'un Dönüşü'nü bu kitap altında yayımlamayacağım, yani buraya yeni bölüm olarak gelmeyecek, eğer bildirim almazsanız da bilginiz olsun çiçeklerim. Ama öncelikle yarışmanın mutluluğuna binaen kısa bir kesit paylaşmak istedim.

Bu sefer bizi, çok daha derin, yalancı ve büyük bir oyunla harmanlanmış, akılalmaz bir mezar bekliyor... Ne olursa olsun içine düşülmemesi, üstü toprakla örtülmesi gereken bir mezar.

Çünkü Kuzgun geri döndü.

Geçmiş... Geçmiş paslı mezar taşlarının üstünde yazan isimler değildi. Geçmiş, o mezarın ta kendisiydi. Gömülüydüm içine, çırpındıkça batıyor, battıkça ölüme bir adım daha yaklaşıyordum.

"Raven..." dedim kısık bir sesle. "Raven ailesinin hakkında söylenen efsaneler gerçek. Kimileri lanetli bir aile, diyor. Kimisi korkunç olduğumuzu söylüyor. Hatta kökenimizde cadılık olduğunu savunanlar bile var. Asıl gerçek... Uçsuz bucaksız bir geçmişi olan, sırlarla dolu bir aile olduğumuz. Asla çözülemeyen, mantığa oturtulamayan ve mütemadiyen peşimizde olan bir güç var, Doktor. Çok güçlü..."

Yutkundum. Doktor şokta gibiydi. Odadaki sessizlik beraberinde türeyen gerginliği yüceltirken arkama yaslandım. Olan biteni anlatmak, bir kez daha yaşamaya eş değerdi. Lakin unuttuğum bir şey vardı. Gizli tutulan her sır, saklanan her gerçek, tarihin tekerrür ettiği noktada yeniden ve yeniden yaşanırdı. Ancak burası, tarihin tekerrür ettiği nokta değildi.

Tarihin yeniden yazıldığı andı.

"Yeniden yaşanıyor," dedim tekrar tekrar söylersem ve bir kez daha duyarsam idrak edebilmem daha kolay olur diye. "Geçmişte yaşanan, Raven ailesini esir alan sır, açığa çıkmayı bekliyor ve bu sefer eskisi gibi olmayacak."

Nefesimi tuttum ve gözlerimi kapattım.

"Çünkü o mezar bir daha kazılmamalı..."

O an... Dış kapıdan gelen yumruk sesleriyle herkes kalakaldı. Öyle bir vuruyordu ki kapıya davetsiz misafir, ya bir şeyden kaçıyor ya da bir şeyi arıyor gibiydi.

Hızla ayağa kalktım. Diğerlerine elimle bekle işareti yaptıktan sonra yavaş yavaş dış kapının önüne vardım. Hâlâ vuruyordu, gümbür gümbür. Sağ gözümü kapattım ve delikten dışarıya baktım. Karanlıktı. Hareket eden siyah bir şey görüş açımın önünü kapatıyordu.

Art arda zile basmaya başladı. Delirmiş gibiydi. Bir an önce bu eve girmezse her şey kötü olacakmış gibi.

Kapıyı açtım. Karşımda...

Nefes nefeseydi. Tenindeki boncuk boncuk terler boğazlı, lacivert kazağının yakalarını dahi ıslatmış, koştuğunu belli edercesine kazağının tamamı su içinde kalmıştı. Titriyordu. Elinde tuttuğu büyük çantayı kapının eşiğine fırlatıp titreyen parmaklarını kıvırcık, kabarık saçlarından geçirdi. Ve daha önemlisi... Korkuyordu.

"Dostum..." dedi zar zor yutkunurken. "Neler olduğuna inanamayacaksın..."

Bir adımla bana yaklaştı. Buz gibi parmaklarını kollarıma sararak beni kendine doğru çektiğinde kapkara gözlerinin içine bakakaldım.

Akılalmaz bir hâlde gözlerinin akı, irislerine karıştı... Değişti ve bulanık bir su gibi kaynaştı. Hipnoz oluyordum sanki. O gözlere dalıp gittim.

İrisleri incecik... Göz bebekleri titrek ve göz çeperleri kırmızı. Bu kapkara gözlerde onu gördüm. Bir sanrı gibi... Deliğinden çıkan sinsi bir yılan misali sürünerek bize yaklaşan ve hayatımızı bir kez daha mahvetmeye hazırlanan o kadını.

Beş yıl sonra geri dönmüştü. Karşımdaki kara gözlerde gördüğüm kadın...

Kambur Kadın'ın ta kendisiydi.

Kendinize harika bakın, yakında geliyoruz. Öpücük, öpücük. :*