Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Όταν οι άνθρωποι κανουν σχέδια, ο Θεός γελάει..

Όταν έπεσε το σκοτάδι, όλο το χωριό κατέφτασε στο καφενείο για να γιορτάσει τα γενέθλια της Βιολέτας.Η Ελένη με τη Δρόσω και το Ζάχο κάθισαν στην παρέα του Προυσαλη και για καλη της τύχη η κυρά Δεσπω της ζήτησε να καθίσει κοντά της για να της μιλήσει. Έτσι, απέφυγε να κάτσει δίπλα στον άντρα της και να φέρει το Λάμπρο σε δύσκολη θέση. Απ'το τραπέζι του Λάμπρου έλειπε η Θεοδοσία που δεν αισθανόταν καλά και προτίμησε να μείνει στο σπίτι. Είχε μια ελπίδα πως θα έμενε πλάι της και ο άντρας της να τη φροντίσει, αλλά φευ. Η βραδιά κυλούσε ομαλά, με γέλια, πολύ κρασί, γλυκό και ευχές. Λάμπρος και Λενιω προσπαθούσαν να βάλουν σε σειρά τις σκέψεις τους και να κάνουν πρόβα τι θα πουν στους συζύγους τους. Δε σταμάτησαν να ανταλλάσσουν ματιές γεμάτες αγάπη, κουράγιο και στοργή.
Η ώρα πέρασε και η Ελένη που βιαζόταν να γυρίσει στο σπίτι, ζήτησε απ' τους δικούς της να φύγουν. Σηκώθηκε από το τραπέζι της και πήγε να χαιρετήσει τη Βιολέτα. Κάτι παράξενο συνέβαινε. Ο χαμηλός φωτισμός, η δυνατή μουσική, το κοκκινελι που ερρεε στις φλέβες της, την έκαναν να μη μπορεί να ισορροπήσει. Τα πόδια της δεν την υπακουαν, τα μάτια της σκοτείνιασαν και όλα άρχισαν να γυρίζουν γυρω της. Πριν προλάβει να κρατηθεί από κάποιο τραπέζι, έχασε τις αισθήσεις της και βρέθηκε σωριασμενη στο πάτωμα. Κανείς δεν πρόλαβε να την πιάσει και η γυναίκα έπεσε απότομα μπροστά σε όλους. Οι δυο άντρες και η Δρόσω πετάχτηκαν αμέσως πλάι της. Ο Ζάχος με ένα βλοσυρο βλέμμα του έδειξε πως περισσεύει.
~Πού είναι η Ριζω να δει το κορίτσι;;, φώναξε η Βιολέτα
Η Ριζω έφτασε δίπλα της και ζήτησε από το Ζάχο να τη μεταφέρει στο δωματιάκι της Βιολετας.
Ο Λάμπρος έμεινε ανήμπορος, στο πάτωμα, δίπλα στο σημείο που ήταν πεσμένη χωρίς να μπορεί να την πλησιάσει. Η ταραχή και ο φόβος ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του. Η καρδιά του κόντευε να βγει απ' το σώμα του. Ο πατέρας του τον βοήθησε να σηκωθεί και να ανακτήσει την αυτοκυριαρχια του.
Μέσα στην καμαρη, η Ριζω προσπαθούσε με αρώματα και μυρωδιές να επαναφέρει την Ελένη. Ζήτησε από το Ζάχο να φύγει για να μείνουν μόνες και να την εξετάσει. Η ώρα περνούσε χωρίς κανένα νέο και όλοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν.
Η Ριζω εξέτασε όσο καλύτερα μπορούσε την Ελένη που την κοιτούσε απορημένη.
~Τι έχω Ριζω μου;
~Κοκονα μου, θέλω να τρως καλύτερα, να μην κουράζεσαι και να προσέχεις τον εαυτό σου. Έτσι κι αλλιώς τώρα πια έχεις και άλλον να φροντίζεις.
~Ποιον έχω Ριζω;
~Το μικρό ανθρωπάκι που μεγαλώνει μέσα σου, κορίτσι μου, και σε έχει απόλυτη ανάγκη.
Η Ελένη έμεινε έκπληκτη, γούρλωσε τα μάτια και δεν ήξερε τι να πει. Δεν το χωρούσε ο νους της.
~Δηλαδή, είμαι..
~Είσαι, κορίτσι μου, είσαι έγκυος.
Ο Ζάχος που δεν άντεχε άλλο την αναμονή, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Τι συμβαίνει Ριζω; Τι έχει η γυναίκα μου;;
~Τίποτα το ανησυχητικό, παλικάρι μου, απλώς η γυναίκα σου σε λίγους μήνες θα σε κάνει πατέρα.
~Τι;;;; είπε ο Ζάχος χανοντας το χρώμα και την ανάσα του. Κοίταζε μια τη Ριζω, μια την Ελένη που ήταν στα χαμένα.
Την πήρε αμέσως στην αγκαλιά του και τη φίλησε στο μέτωπο.
~Αστην λίγο ακόμα να ξαπλώσει, να τονωθει και μπορείτε να φύγετε.