Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Ζάχος

Ίσα που πρόλαβε να κλείσει τα μάτια του όταν ένας φρικτός εφιάλτης τον ξύπνησε βίαια.
"Το σπίτι του γεμάτο κοράκια κι αυτός να τρέχει μέσα μη μπορώντας να βρει την έξοδο, φωνές αγαπημένων προσώπων καλούσαν σπαρακτικά σε βοήθεια αλλά αυτός δεν είχε κουράγιο να αντιδράσει" 
Πετάχτηκε πάνω ιδρωμενος, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου. Δεν ήξερε αν είναι μέρα ή νύχτα, πόσο του μηνός ήταν,αν άργησε στο σχολείο. Η ανάσα κόλλησε στο λαιμό του και έψαχνε απεγνωσμένα το ποτήρι με το νερό.
Το ένιωσε, κάτι συνέβη στο Λενιώ του. Όσο κι αν προσπαθούσε ο Μιλτιάδης να τον πείσει για το αντίθετο,ήταν μάταιο. Οι καρδιές τους ενώνονταν με μια αόρατη κλωστή,κάθε φορά που πονούσε ο ένας σκίζονταν η καρδιά του άλλου. Δε θα περίμενε να ξημερώσει. Ίσως ήταν αργά. Ντύθηκε βιαστικά,πήρε την τσάντα της Δρόσως και ξεκίνησε μέσα στη νύχτα για το σπίτι του Λυκογιάννη στο Καρπενήσι. Είχε μπροστά του τρεις ώρες για να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του και να σκεφτεί πως θα δράσει.

Η Ελένη βλέποντας το αίμα ανάμεσα στα πόδια της έχασε τον αυτοέλεγχο της, ούρλιαζε και φώναζε σε κατάσταση υστερίας. Ο Ζάχος, ξέροντας πως αν την πάει στο νοσοκομείο θα τη χάσει και ίσως βρεθεί προ των ευθυνών του, αρνούνταν πεισματικά να τη μεταφέρει. Μάταια χτυπούσε την πόρτα και φώναζε για να την ακούσει κάποιος γείτονας,το σπίτι ήταν τόσο ερημικό που δεν είχε σωτηρία. Έπεσε πάνω του και τον χτυπούσε με όλη της τη δύναμη.
~Ανοιξε μου, τι σόι άνθρωπος είσαι εσύ που θα αφήσεις ένα αγέννητο μωρό να κινδυνέψει; Αυτό ήθελες εξ αρχής,να με θάψεις εδώ μέσα και να πεθάνω μαζί με το μωρό στη γέννα. Είσαι εγκληματίας, αδίστακτος. Δε σε αναγνωρίζω πια.
Δεν απαντούσε στις φωνές και τις προσβολές της,την κοιτούσε με απάθεια. Αυτός που άλλοτε πέθαινε για μια πληγή στο δάχτυλο της Ελένης, αδιαφορούσε πλήρως για τον κίνδυνο που διέτρεχε αυτή και το παιδί της.
~Σε παρακαλώ, Ζάχο, άνοιξε μου να φύγω. Λυπήσου το μωρό, αυτό δε φταίει σε τίποτα να πληρώνει τα δικά μας λάθη. Σε ικετεύω.
Εξάντλησε κάθε πιθανό τρόπο για να τον πείσει. Η λογική της την εγκατέλειψε. Όρμησε πάνω του ξανά και προσπάθησε να του πάρει το όπλο που είχε πάντα επάνω στη ζώνη του. Δεν τα κατάφερε. Την ακινητοποίησε και την ξάπλωσε στο κρεβάτι. Η όψη του την τρομοκράτησε, έτρεμε ολόκληρη σαν κλαράκι.
~Τι πηγές να κάνεις Ελένη;; Να με σκοτώσεις; Εμένα; Αυτό είναι το ευχαριστώ που τόσα χρόνια δε σου χάλασα ποτέ χατίρι; Που σε λατρεύω σα θεά; Που δε σου έλειψε ποτέ τίποτα; Που έχω την οικογένεια σου κορώνα στο κεφάλι μου;
~Δε θα σε σκότωνα, ποτέ. Το ξέρεις.
~Βουλωστο. Τίποτα δεν ξέρω για σένα πια. Δεν ήξερα πως είσαι τόσο φτηνή. Πως θα με κερατωνες. Πώς θα πηδιοσουν με έναν παντρεμένο,σαν την τελευταία τσουλα.
~Συγγνώμη, κατάφερε να ψελλίσει
~Συγγνώμη;;Για ποιο απ' όλα; Που γελάτε όλοι πίσω από την πλάτη μου; Που έχω γίνει περίγελος σε όλο το χωριό; Που σε είδα με τα μάτια μου να πηδιεσαι μ' αυτόν τον αλήτη στη ρεματιά,σε κοινή θέα; Που σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου και τον μύριζα επάνω σου; Που τον έφερνες στο σπίτι όταν είχα υπηρεσία; Που γυρναγατε βόλτες στη Λάρισα και στο Πήλιο; Που δεν είχες καν την ευθιξία να προσέχεις και γκαστρωθηκες;
Κάθε ερώτηση ήταν σα μαχαιριά για την Ελένη. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ έτσι. Τα γνώριζε όλα, λοιπόν,εξ αρχής.
~Εγώ είμαι σκάρτη και τα έκανα όλα αυτά που με κατηγορείς. Εσύ γιατί δεν έφυγες; Γιατί όταν σου ζήτησα να χωρίσουμε,το αρνήθηκες;
~Γιατί σ' αγαπάω Ελένη. Σ' αγαπάω ο ηλίθιος και πιστεύω ότι θα σου περάσει και κάποια στιγμή θα γυρίσεις σε μένα. Γιατί δε μπορώ να δεχτώ ότι δε με αγάπησες ποτέ, ότι με χρησιμοποίησες μόνο για να ξεπεράσεις τον άλλον. Γιατί μπορώ να δεχτώ ακόμα και την παράλληλη σχέση και το παιδι ενός άλλου φτάνει να μη σε χάσω απ' τη ζωή μου. Γιατί χωρίς εσένα δε ζω.
Η εξομολόγηση του έρωτα του την αιφνιδίασε,την έκανε να νιώθει φτηνή. Καλύτερα να την έβριζε παρά αυτό.
~Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον και να τον βιάζεις κάθε βράδυ; Πώς μπορείς να ακούς τα ουρλιαχτά μου και να μη σταματάς;
~Σε ήθελα Ελένη,σε ήθελα και κάθε φορά που σε άγγιζα μύριζα πάνω σου εκείνον. Έβλεπα τα σημάδια του στο κορμί σου. Νόμιζα ότι έτσι θα σε εκδικηθώ. Ότι θα πάρω το αίμα μου πίσω και θα νιώσω καλύτερα. Απέτυχα. Τίποτα δεν κατάφερα. Πονούσα το σώμα σου και τελικά πονούσα ο ίδιος που ξεφτιλιζομουν έτσι, που ο μόνος τρόπος να σε κάνω δική μου ήταν αυτός.
~Πολύ ρομαντική δικαιολογία,αλλά ο βιασμός δε δικαιολογείται Ζάχο,δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό. Και τώρα εδώ τι κάνεις; Τι νομίζεις πως θα πετύχεις με την απαγωγή; Αργά ή γρήγορα θα μας βρουν. Σε λίγο καιρό θα γεννήσω. Θα με σκοτώσεις; Θα σκοτώσεις το παιδί; Τι θα κάνεις;
~Ας μας βρει ο αγαπητικός σου, για να δούμε θα τα καταφέρει; 10 μέρες ,τώρα, τίποτα δεν κατάφερε ο άχρηστος. Αυτή είναι η αγάπη του για σένα Ελένη. Σε γλενταει και σε παρατάει.Και όταν πρέπει να πάρει ευθύνες και να φερθεί σαν άντρας, είναι κότα, γυναικούλα. Πάντα τέτοιος ήτανε. Και για αυτόν με προδωσες. Γι' αυτόν. Δεν το χωράει ο νους μου. Εγώ σε 10 μέρες θα είχα φτάσει ως το φεγγάρι για να σε βρω.
~ Είσαι άρρωστος, παρανοϊκός. Το Λάμπρο να μην τον πιάνεις στο στόμα σου, ποτέ δε θα τον φτάσεις.
~Σκάσε,σκάσε δε μπορώ να σε ακούω άλλο.
~Άσε με να φύγω.
~Ξέχνα το. Εδώ θα μείνεις. Από εδώ θα φύγουμε μαζί. Νεκροί ή ζωντανοί.
Ο τόνος της φωνής του την ανατριχιασε. Ο άνθρωπος αυτός είχε παρανοήσει, ήταν εκτός ελέγχου.
Κάθισε στον καναπέ απέναντι της και έπαιζε με το όπλο του, σα να μη συνέβαινε τίποτα.
~Ελένη, γιατί; Πες μου γιατί; Γιατί δε μπόρεσες ποτέ να με αγαπήσεις;
~Η καρδιά μου ήταν δοσμένη στο Λάμπρο, Ζάχο. Λυπάμαι που το λέω,αλλά ανήκει σε αυτόν από τη μέρα που γεννήθηκα.
~Πως μπορεί να αγαπάς αυτόν που σε πρόδωσε και όχι εμένα που σε λατρεύω,που γίνομαι χαλί να με πατήσεις;
~Συγγνώμη, χίλιες φορές συγγνώμη. Δεν ελέγχεις την καρδιά σου Ζάχο.
~Τότε γιατί με παντρεύτηκες Ελένη; Γιατί; Πες μου τι έχει αυτός που δεν έχω εγώ; Τι παραπάνω έχει από μένα αυτός ο αλήτης; Κακώς πήρα εσένα.Αυτον  έπρεπε να πάρω και να τον σκοτώσω. Να τον εκτελέσω και να ζήσουμε ήσυχοι τη ζωή μας με το παιδάκι μας .
~Είσαι τρελός,το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν ο γάμος μας. Δεν έπρεπε ποτέ να παντρευτώ έναν άνθρωπο που ποτέ δεν ερωτεύτηκα. Τελικά,δεν αρκούσε το ότι εκτιμούσα τη μητέρα σου. Το μήλο δεν πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά και συ είσαι η απόδειξη. Με κατηγορείς για τα πάντα. Κατά βάθος ξέρεις πως φταίω μόνο για την απιστία μου. Για τις δικές σου ευθύνες δε λες κουβέντα. Πώς μπόρεσες να μου κρύψεις την αναπηρία σου; Πώς μπόρεσες να μου κρύψεις ότι δε θα κάνω ποτέ παιδιά μαζί σου; Πώς μπόρεσες να με βιάζεις ξανά και ξανά;; Πώς μπόρεσες να με απαγάγεις; Και τώρα πώς μπορείς να θυσιάσεις τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου; Είσαι εγκληματίας, άρρωστος, ευθυνοφοβος , τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα,είχε φτάσει στα όρια της.
~Έχεις δίκιο Ελένη,σε όλα. Είμαι σκαρτος, είμαι ένα τέρας. Αλλά σε αγάπησα και θα αγαπώ μέχρι θανάτου. Θα έδινα και τη ζωή μου για να νιώσω έστω για μια ώρα πως είναι να με αγαπάς. Προσπάθησα πολύ, αγάπησα ότι αγαπούσες για να σε κάνω ευτυχισμένη. Είναι μαρτύριο να ποθείς μια γυναίκα που δεν έχει χώρο στην καρδιά της για σένα. Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και ήξερα πως το μυαλό σου ήταν πάντα σε εκείνον. Κάναμε έρωτα και δεν ήσουν ποτέ εκεί,μια άψυχη κούκλα αγκάλιαζα πάντα.  Όταν έμαθα ότι δε μπορώ να κάνω παιδιά,έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είναι πολύ μεγάλο πλήγμα για έναν άνδρα να είναι ανίκανος. Πονάει πολύ. Δε βρήκα το θάρρος ποτέ να στο πω. Δεν άντεχα να δω την απογοήτευση στο βλέμμα σου. Ψέματα,την ανακούφιση δεν άντεχα. Την ανακούφιση ότι δε θα αναγκαστείς να μοιραστείς ένα παιδί μαζί μου. Συγχώρεσα και απιστία σου και ήμουν έτοιμος να αγαπήσω και να δεχτώ αυτό το παιδί σα δικό μου,αν και έβλεπα την απογοήτευση στα μάτια σου. Έβλεπα τα δώρα που σου έκανε. Φορούσες το φυλαχτό του. Έκρυβες στη ντουλάπα τα φορμακια και τις κορδέλες που έπαιρνε για το μωρό. Μύριζα το άρωμα του στα σεντόνια όταν γυρνούσα στο σπίτι. Μπορώ να ξεχωρίσω το άρωμα του μέσα σε χιλιάδες. Δεν έχεις ιδέα πόσο πονάνε όλα αυτά Ελένη.