Η ΜΟΙΡΑ 🧶

"ΛΛ" και πάλι παιδιά

Λάρισα, 3 Μαρτίου 1960

Η μέρα της επίσκεψης στο γυναικολόγο έφτασε. Η Ελένη μετά από πολλές συζητήσεις με το Λάμπρο, σχετικά με τους φόβους και τα άγχη της κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της και να πάει στο ραντεβού. Μπήκε στο ιατρείο φαινομενικά ψύχραιμη και ακολούθησε υπάκουα τις οδηγίες του γιατρού. Η καρδούλα της μόνο ήξερε τον πόλεμο που συνέβαινε μέσα της. Το πληγωμένο κορίτσι, που δεν είχε ξεπεράσει αυτό που της συνέβη, υπέφερε και αντιδρούσε σθεναρά σε αυτό που γινόταν. Μια φωνή μέσα της, της έλεγε να φύγει, να τα παρατήσει και να εξαφανιστεί. Μια άλλη γυναίκα, η μάνα, της έλεγε να σφίξει τα δόντια, να δεχτεί την εξέταση και να φροντίσει με στοργή και ωριμότητα το αγέννητο παιδί της. Η "μάνα" νίκησε το "κορίτσι". Υπεμεινε όλη την εξέταση,απόλαυσε τη μαγική στιγμή που άκουσε τους χτύπους της καρδιάς του και κατέγραψε προσεκτικά τις συμβουλές του μαιευτήρα.

Γύρισε στο χωριό της εξουθενωμενη ψυχικά από την υπερπροσπαθεια που έκανε αλλά και γαλήνια παράλληλα. Πλημμυρισμενη με ηρεμία και ευτυχία για την ψυχούλα που μεγάλωνε μέσα της και τα κατάφερνε περίφημα πάρα τις αντιξοοτητες που βίωσε η μάνα του κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Ο Λάμπρος, γεμάτος αγωνία, πηγαινοερχοταν σαν τρελός στη σχολική αίθουσα περιμένοντας τη Δρόσω που θα του μετέφερε τα νέα. Στο άκουσμα της πόρτας που άνοιξε, πετάχτηκε σαν ελατήριο.
~Δρόσω, άντεξε;Τα κατάφερε; Πώς είναι το μωρό;, οι ερωτήσεις του έπεφταν βροχή και από το άγχος δεν παρατήρησε το χαμόγελο στο πρόσωπό της.
~Ηρέμησε Λάμπρο μου, η αδερφή μου είναι λεβεντισσα και το απέδειξε άλλη μια φορά. Τα κατάφερε, έκανε όλη την εξέταση χωρίς να παλινδρομησει. Και το μωράκι είναι υγιέστατο, μεγαλώνει και αναπτύσσεται πολύ ικανοποιητικα. Συμπλήρωσε και επισήμως τον έκτο μήνα και διανύει ήδη τον έβδομο.
Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Η Ελένη του, έκανε άλλο ένα σημαντικό βήμα προς την απελευθέρωση από τη μετατραυματική διαταραχή και το μωρό τους ήταν πολύ καλά. Σήκωσε τη Δρόσω στην αγκαλιά του και τη γυρνούσε γύρω γύρω στην τάξη όπως την έκανε όταν ήταν μικρούλα. Τα δύο παιδιά είχαν πάντα μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης και φροντίδας.
Μετά την πρώτη αντίδραση η Δρόσω παρατήρησε ενα σκοτεινιασμα στα μάτια του.
~Τι συμβαίνει Λάμπρο;
~Τίποτα Δρόσω μου, είναι αυτό το γνωστό αγκάθι μέσα μου που θεριεύει κάθε φορά που δε μπορώ να βρεθώ στο πλευρό της και να μοιραστώ τη χαρά της.
~Κάνε λίγη υπομονή, Λάμπρο, αύριο θα λείπει σε υπηρεσία, θα μπορείτε να βρεθείτε και να απολαύσετε λίγο χρόνο μαζί.
Της χαμογέλασε για να μην την κακοκαρδισει, αλλά αυτός ο πόνος μέσα του δεν έλεγε να μερωσει.