Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Θεοδοσία

Ο Λάμπρος μπαίνοντας στο σπίτι του βρήκε τον πατέρα του σε πανικό. Με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα πηγαινοερχόταν νευρικά μέσα στο σαλόνι. Ήταν τόσο ταραγμένος που ούτε καν αντιλήφθηκε τον ερχομό του γιου του.
~Πατερα,τι συμβαίνει; Γιατί είσαι ακόμα ξύπνιος;
~Αγορι μου, πώς βρέθηκες εδώ;;Ο θεός σε έστειλε ξανά πίσω.
~Ο διάολος με έστειλε, αλλά άστο τώρα αυτό. Πες μου τι συμβαίνει;
~Θελω να φανείς δυνατός και προπάντων ψύχραιμος. Η Θεοδοσία, παλικάρι μου, έφυγε.
~Τι έφυγε;Και που πήγε;
~Εσβησε Λάμπρο, πέθανε. Η γυναίκα σου δε ζει πια.
~Πατερα τι λες; Τι κακόγουστο αστείο είναι αυτό; Η Θεοδοσία δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας, πώς είναι δυνατόν να πέθανε έτσι ξαφνικά;
~Περνουσε η ώρα και αργούσε να ξυπνήσει.Πηγα στην καμαρη της και τη βρήκα αναίσθητη, παγωμένη.
~Πώς, πώς έγινε αυτό; Γιατί;
~Διπλα της βρήκα μια άδεια πλάκα χαπιών και ένα σημείωμα. Έβαλε μόνη τέλος στη ζωή της , αγόρι μου.
~Τι; Δεν είναι δυνατόν., ούρλιαξε και τα μάτια του πλημμύρισαν δάκρυα. Όρμηξε στην άλλοτε συζυγική τους καμαρη και είδε το άψυχο σώμα της Θεοδοσίας να κείτεται στο κρεβάτι. Για πρώτη φορά μετά από καιρό η όψη της ήταν ήρεμη, γαλήνια, χωρίς ένταση. Την επίασε από τους ώμους και τράνταξε με απελπισία το κορμί της.
~Θεοδοσια, μίλα μου. Πες μου μια λέξη. Μη φύγεις,σε παρακαλώ. Μη μου το κάνεις αυτό., φώναζε μέσα στους λυγμούς του, αλλά δεν έπαιρνε απάντηση. Έπεσε πάνω της, τύλιξε το κορμί της στην αγκαλιά του και έκλαψε σπαρακτικά. Όταν κατάφερε να συνέλθει, πρόσεξε την άδεια πλάκα των χαπιών στο κομοδίνο της και ένα διπλωμένο σημείωμα.
Το πήρε με χέρια που έτρεμαν και το διάβασε. Το χαρτί ποτίστηκε από τα δάκρυα του. Το μελάνι υγρανθηκε και σκόρπισε στο χαρτι.

Λάμπρο μου,

Αγάπη μου,
μοναδική και παντοτινή.
Φεύγω, φεύγω για πάντα,
σου αδειάζω τη γωνία,
σε απαλλάσσω από το βάρος μου. Δε φταίς εσύ.
Εγώ φταίω για όλα.
Φταίω γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη. Να αγαπώ ολοκληρωτικά.
Να αγαπώ μέχρι θανάτου.
Σ' αγαπώ μέχρι θανάτου.
Δε μπορώ να ζήσω χωρια σου.
Δεν αναπνέω χωρίς εσένα.
Δεν ξέρω αν μου αξίζει όλο αυτό, ίσως και όχι.
Αλλά δε μπορώ αλλιώς.
Δε μπορώ να ζήσω με το βάρος ότι δεν κατάφερα ποτέ να σε κάνω ευτυχισμένο.
Ότι απέτυχα να σε κάνω να με αγαπήσεις όπως σ' αγαπάω εγώ. Ότι δεν κατάφερα ποτέ να σου χαρίσω ένα παιδί. Μάλλον ούτε για αυτό δεν είμαι ικανή.
Δε φταίς εσύ, καρδία μου.
Εγώ φταίω για όλα.
Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές ευτυχίας. Σε αυτές τις λίγες στιγμές πλάι σου, έζησα όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου και τον πατέρα σου που με αγκάλιασε και με αγάπησε σαν πραγματική του κόρη.
Να στε καλά και οι δύο.
Ελπίζω με το φευγιο μου να μπορέσεις επιτέλους να ζήσεις μια ζωή όπως την έχεις ονειρευτεί πλάι σε εκείνη και το παιδί σας.