Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Η Ευγενία μας

Είχε ξημερώσει για τα καλά, ο Νικηφόρος έφυγε για τις δουλειές του, η μπεμπουλα ξάπλωνε ήρεμη στην αγκαλιά της μάνας της που δεν την άφηνε λεπτό απ'τα χέρια της, οι θείες ζητούσαν για χιλιοστή φορά να ακουσουν τη θαυμαστή ιστορία της γέννησης της και ο χαζομπαμπας, άγρυπνος φρουρός της θυγατέρας δεν έφευγε απ'το πλάι τους. Έφτιαξε ένα πλούσιο πρωινό για τα κορίτσια και κάθισαν όλοι μαζί να φάνε. Ο Μιλτιαδης, η Ανέτ και η Βιολέτα, κρυμμένοι πίσω από κουτια με δώρα, τους καλημερισαν.
~Πατερα, τι είναι αυτό;
~Η σαρμανιτσα σου,λεβέντη μου. Τη γυαλισα, την περιποιήθηκα, πήρα καινουριο στρώμα και την έφερα στην εγγονα μου. Όπως ακριβώς μου ζήτησε η νύφη μου, συμπλήρωσε, αγκαλιάζοντας την Ελένη που τον κοιτούσε συγκινημένη.
~Μιλτιαδη μου, είναι πανέμορφη σε ευχαριστουμε πολυ.
~Τι άλλο έφερε ο παππούς στο κορίτσι του;,είπε ο παππούς φέρνοντας μέσα στο σπίτι ένα τεράστιο πολυτελές καρότσι.
~Είναι τέλειο, δεν έχω ξαναδει πιο όμορφο καρότσι, είπε η Δρόσω ενθουσιασμένη.
~Πρωι πρωί μας έτρεχε ο χαζοπαππους στη Λάρισα, ήθελε να πάρει στην εγγονα του το πιο όμορφο καρότσι, τον πείραξε η Ανετ.
~Παλι καλά να λέτε, που δε μας έτρεχε και στα Παρισια, συμπλήρωσε η Βιολέτα και όλοι ξέσπασαν σε δυνατά γέλια.
Η Βιολέτα, αγκάλιασε με τη σειρά της τα παιδια και τους έδωσε τις πιο εγκάρδιες και ειλικρινείς ευχές της. Άφησε πάνω στο τραπέζι τα λιχουνίκια. Μια μεγάλη καλαθούνα στολισμένη με ροζ κορδέλες που μέσα είχε καρύδια, φιστίκια, νταγκούλια σταρένια, κάστανα ψημένα, φτάζυμα παξιμάδια και δύο μεγάλα μπουκάλια ρακή. Το έθιμο ήθελε αυτά να υπάρχουν για 40 μέρες στο σπίτι της λεχώνας για να κερνάνε όσους έρχονται να ευχηθούν.
~Βιολετακι μου, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, πότε πρόλαβες και τα έφτιαξες;
~Ολο το βράδυ, καρδιά μου,μια φορά γεννάει η φιλενάδα μου,δεν αξίζει ένα ξενύχτι;
Οι δύο γυναίκες αγκαλιάστηκαν σφιχτά, βαθειά συγκινημενες.
~Και αυτό εδώ είναι για την πριγκίπισσα μας, είπε δίνοντας στην Ελένη μια ασημένια εικόνα. Είναι ο Άγιος Στυλιανός, ο προστάτης των παιδιών. Να φυλάει και να προστατεύει το κοριτσάκι μας σε όλη του τη ζωή και εσείς μας είστε γεροί και να το καμαρώνετε.
~Για να δω και γω την όμορφη δεσποινίδα Σεβαστού, τι κούκλα είναι αυτή που μας έκανες καρδιά μου;, είπε η Ανέτ σφίγγοντας στην αγκαλιά της το ζευγάρι.
Το πάτωμα μπροστά τους γέμισε με χρωματιστές παριζιάνικες σακούλες.
~Ανετ τρελάθηκες, τι είναι όλα αυτά;
~Δουλεια σου, πατέρα, η θεία Ανέτ θα παίρνει στην ανήψια της τα καλύτερα. Όλη την τελευταία κολεξιόν του Παρισιού θα φοράει η πριγκίπισσα μου.
Σεντόνια, κουβερτουλες, πετσέτες, φορεματακια, φορμακια, χρωματιστές κορδέλες,κουνουπιέρα και κεντημένα μαξιλάρια για την κούνια του μωρού γέμισαν όλο το τραπέζι.
~Ανετ μου, σε ευχαριστούμε μέσα απ' την καρδιά μας, είναι όλα υπέροχα. Δεν έχω δει στη ζωή μου τόσο όμορφα ρούχα.
Τα κορίτσια έβγαλαν γλυκά και ετοίμασαν καφεδάκια για όλους. Η μπέμπα πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά χαρίζοντας σε όλους το αθώο παιδικό της χαμόγελο.
Έφαγαν όλοι μαζί παρέα, ευχήθηκαν ξανά και ξανά στους νέους γονείς να έχουν μια όμορφη ζωή στο πλάι της μικρής τους και σιγά σιγά έφυγαν για να τους αφήσουν να ξεκουραστούν. Τα κορίτσια κατέβηκαν με το Νικηφόρο στη Λάρισα να ψωνίσουν τα δώρα της ανιψιάς τους. Ο Λάμπρος τακτοποίησε την κούνια στην κρεβατοκάμαρας και έβαλε την κόρη του να κοιμηθεί. Ξάπλωσε με την Ελένη στο κρεβάτι, να ξεκουραστούν μετά από 30 ώρες ταλαιπωρίας.
~Ψυχουλα μου, πώς είσαι;
~Σα να με πάτησε τρένο, του είπε γελώντας. Πονάει όλο μου το σώμα, με έναν πόνο απροσδιόριστο που δεν έχω ξανανιώσει. Αλλά είμαι τόσο ευτυχισμένη που δε με νοιάζει τίποτα, καρδιά μου. Κοιτάζω την κόρη μας και νιώθω η πιο τυχερή και χαρούμενη γυναίκα του κόσμου.
~Κοριτσι μου, άγγελε μου, να ξερες πόσο ευτυχισμένο με έκανες. Δεν πιστεύω ακόμα ότι μέσα στην κούνια έχουμε το παιδί μας, ότι χτες το είδα να βγαίνει από μέσα σου, ότι ζήσαμε όλο αυτό. Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ πιο πολύ από ποτέ. Είναι φτωχές οι λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω για σένα.
~Εισαι ο θησαυρός μου, ο ήρωας μου. Αν δεν ήσουν εσύ δε θα τα χα καταφέρει χτες.
~Αν δεν ήμουν εγώ, κορίτσι μου, δε θα γυρνουσες στην κατάσταση σου στις ρεματιές, της είπε γελώντας.
~Να σου πω την αλήθεια,τώρα που τελείωσαν όλα αυτά και το κορίτσι μας είναι γερό, νομίζω πως δε θα μπορούσε να γεννηθεί πουθενά αλλού πέρα από τη ρεματιά μας. Αυτό το μέρος είμαστε εμείς, το παρελθόν μας,οι αναμνήσεις μας, τα παιδικά μας χρόνια, ο έρωτας μας. Μόνο εκεί έπρεπε να γεννηθεί ο καρπός του έρωτα μας.
~Στη σπηλιά μας, εκεί που αυτό το πλασματακι σχηματίστηκε μέσα στο σώμα σου, εκεί ήρθε και στη ζωή,έχεις δίκιο Λενιω μου.
Πέρασε τα χέρια του γύρω από το κορμί της, την τράβηξε απαλά προς το μέρος του, ξάπλωσε πάνω στο στέρνο του και ένωσαν τα χείλη τους ξανά και ξανά.
~Λαμπρο, να σε ρωτήσω κάτι, αλλά θέλω να μου πεις την αλήθεια, οποία και αν είναι.
~Παντα σου λέω την αλήθεια ψυχή μου,πες μου.
~Η στιγμή χτες ήταν μαγική, το θαύμα της ζωής είναι μεγαλειώδες. Αλλά.. πως να το πω. Η διαδικασία, δεν είναι και τόσο μαγική. Τώρα που με είδες έτσι, μήπως δεν..
~Δεν, τι;
~Μηπως... κατάλαβες, μήπως δε μπορείς να με δεις ξανά σα γυναίκα; Είναι και αυτά τα κιλά που έχω πάρει..
~Εχει η Λενιώ Σταμιρη ανασφάλειες; Είναι δυνατόν;
~Το ξερά ότι θα κοροϊδεύεις, τι θέλω και ρωτάω, άστο..
~Ελα δω, είπε ανασηκώνοντας το πρόσωπο της στο ύψος του δικού του. Όχι απλά δε με απώθησε η εικόνα που είδα χτες αλλά ίσα ίσα, με έδεσε ακόμα περισσότερο μαζί σου με έναν τρόπο μαγικό. Δε βλέπω την ώρα να σε κάνω ξανά δική μου, μάτια μου, να σε κρατήσω στα χέρια μου και να μη βγω από το κορμί σου για ώρες.
~Μμμμ, φοβάμαι πως θα πρέπει να κάνεις πολλή υπομονή Σεβαστε. Η Ριζω μου είπε ότι για τις επόμενες 40 μέρες, δεν..
Κατέβασε το κεφάλι του σαν πληγωμένο κουταβάκι. Ήταν τόσο αυθόρμητη η αντίδραση του που την έκανε να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια, ξεχνοντας πως δίπλα τους κοιμόταν η μικρή.
~Σσσσσσς, Σταμιρη κάτσε φρόνιμα μη μου ξυπνήσεις την πριγκίπισσα μου, της ψιθύρισε ενώ τα χείλη του ενώνονταν με τα δικά της, πνίγοντας τα τελευταία γέλια της.
Έτσι αγκαλιασμενοι, ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι κοιμήθηκαν μετά από πολλές ώρες ταλαιπωρίας και αγωνίας.