Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Ένα Πάσχα αλλιώτικο από τα άλλα

Ξημέρωσε η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου για τη Λενιώ. Οι ημερομηνίες που γέννησε τις κόρες της ήταν εξίσου σημαντικές αλλά η Κυριακή του Πάσχα που γιόρταζε ο άντρας της και μαζευόταν στο σπίτι τους όλη η οικογένεια και οι φίλοι τους ήταν η αγαπημένη της.

Ξυπνούσε πάντα νωρίς για να του κάνει έκπληξη, όσο ακόμα ήταν αποκλειστικά δικός της.

Έτσι και αυτή τη μέρα. Το ρολόι της καρδιάς της χτύπησε και τη βρήκε ξαπλωμένη επάνω στο στέρνο του. Σήκωσε απαλά το κεφάλι της για να μην τον ξυπνήσει και στάθηκε για λίγο να τον χαζεψει. Στα μάτια της ήταν ο ομορφότερος άντρας του κόσμου.  Κανένας δε μπορούσε να συγκριθεί μαζί του. Άγγιξε με τα ακροδαχτυλα της τις λεπτές ρυτίδες που άρχισαν να αχνοφαινονται στις άκρες των ματιών του και αυτές ακόμα τις έβρισκε όμορφες. Τον έκαναν ακόμα πιο ώριμο και γοητευτικό. Χάιδεψε το μάγουλο του και ακούμπησε τρυφερά τα χείλη του που δε χορταινε ποτέ.

Τα δάχτυλα της κύλησαν πιο χαμηλά, στο "μήλο του Αδάμ", στην, για πολλούς,  απόδειξη του προπατορικού αμαρτήματος το οποίο έγινε η αιτία να εκδιωχθεί ο άνθρωπος από τον παράδεισο. Χαμογέλασε ανεπαίσθητα στον παραλληλισμό που έκανε στο μυαλό της για τον δικό της Αδάμ και άφησε ζεστά φιλιά κατά μήκος του θώρακα του. Το στήθος του που ανεβοκατεβαινε στο μέρος της καρδιάς ήταν το αγαπημένο της σημείο. Έμεινε για λίγο εκεί να αφουγκραστει τους χτύπους του, να σιγουρευτεί πως για άλλη μια φορά είναι όλα καλά.

Γλίστρησε με απαλές κινήσεις πιο χαμηλά στο κορμί του και ανέλαβε να του ευχηθεί με το δικό της τρόπο. Η επαφή των χειλιών της με το πιο ευαίσθητο σημείο του κορμιού του τον ξύπνησε αλλά κράτησε τα μάτια του κλειστά για να την απολαύσει στο μέγιστο βαθμό.

Μια ανεπαίσθητη κίνηση του κορμιού του, τον πρόδωσε. Σήκωσε τα μάτια της και τον κοίταξε χωρίς να διακόπτει την περιποίηση του.  Ίσα ίσα που κοιτάζοντας τον κατάματα έκανε τις κινήσεις της όλο και πιο έντονες. Σύντομα, το σώμα του τραντάζονταν από δυνατούς σπασμούς, έμπλεξε απότομα τα δάχτυλα του μέσα στις μπούκλες της κολλώντας την επάνω του.

Απολάμβανε την έκρηξη που του προκάλεσε. Ενώ ακόμα έτρεμε ολόκληρος, χαμένος στην παραζαλη που του δημιούργησε, σύρθηκε επάνω του και του ευχήθηκε το πρώτο "χρόνια πολλά" της ημέρας, όπως πάντα. Πριν ανακτήσει τις ανάσες του τα χείλη της κόλλησαν στα δικά του διεκδικώντας δυναμικά το φιλί του. Η γλώσσα της χάθηκε στο στόμα του εξερευνώντας κάθε σπιθαμή.