Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Η θυσία

Οκτώβρης 1959

Κρυμμένοι στην πίσω αίθουσα του σχολείου, την κρατούσε στην αγκαλιά του και χάιδευε απαλά την κοιλιά της. Του φαίνονταν πως είχε ήδη φουσκώσει μια ιδέα. Εκείνη ταραγμένη, ανέκφραστη, δεχόταν τα χάδια του μα το μυαλό της ήταν αλλού.

-Κι αν είναι δικό του;

-Δεν είναι. Το ξέρω. Ησύχασε ψυχή μου.

-Πώς το ξέρεις βρε Λάμπρο; Θα με τρελάνεις;

-Το νιώθω καρδιά μου, είναι αδύνατο να μην είναι δικό μου. Ανταποκρίνεται στο άγγιγμα μου.

-Το βρέφος; Το σπορακι για την ακρίβεια, ανταποκρίνεται στο άγγιγμα σου; τον πείραξε γελώντας

-Δεν καταλαβαίνεις εσύ, εγώ συνδέομαι μαζί του, το νιώθω. Δε μπορώ να στο εξηγήσω. Άσε που δε γίνεται να μην είναι δικό μου. Ποτέ ο θεός δε θα ευλογούσε αμαρτωλό κρεβάτι.

-Έχει πιο αμαρτωλό κρεβάτι απ'το δικό μας; Δυο ανθρώπους κοροϊδεύουμε..

-Σσσσσς, μην το ξαναπείς. Εμείς καρδιά μου ΠΡΕΠΕΙ να μαστε μαζί. Και ο Θεός ευλόγησε την αγάπη μας με τούτο εδώ το πλάσμα. Μόνο αυτό θέλω να σκέφτεσαι. Τίποτα άλλο. Μην κουράζεις το μυαλουδακι σου και το μωράκι μας με άλλες σκέψεις.

-Κι αν κάνεις λάθος; Αν είναι του Ζάχου; Δε θα το αντέξω. Δε θα αντέξω ούτε να ναι δικό του, ούτε να μεγαλώσει το δικό σου σα δικό του. Καλύτερα να βάλω τέλος στη ζωή μου, παρά αυτό.

-Σωπα ψυχούλα μου, τι λόγια είναι αυτά;

-Βλέπεις κάποια λύση; Γιατί εγώ βλέπω μόνο σκοτάδι και έρεβος. Ακόμα και αν έχεις δίκιο, και είναι δικό σου, θα είναι νόμιμο παιδί του Ζάχου και εκείνον θα γνωρίσει για πατέρα. Το καταλαβαίνεις;

-Δε θα το αφήσουμε να συμβεί. Ησύχασε μάτια μου. Θα ζητήσουμε διαζύγιο και θα φύγουμε μαζί.

-Για που;

-Για όπου χρειαστεί, φτάνει να μαστε οι τρείς μας και να μαστε καλά. Είμαστε μαζί και κανείς δε μπορεί να το αλλάξει αυτό. Λίγο πριν το τέλος είμαστε ψυχή μου, λίγη υπομονή ακόμα σου ζητώ. Ακόμα και δικό του να είναι, που βάζω το κεφάλι μου στη φωτιά ότι δεν είναι, δε με νοιάζει καθόλου. Μου αρκεί που είναι δικό σου, που μεγαλώνει μέσα σου. Και που θα είναι αδερφάκι των δικών μας παιδιών. Ποτέ δε θα το ξεχωρίσω, ποτέ δε θα το δω διαφορετικά. Το ξέρεις αυτό..