Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Πρώτο Πάσχα, ΜΑΖΙ

Απρίλης 1961,Διαφάνι

Η Λενιώ πηγαινοερχόταν φουριοζα μέσα στο σπίτι. Θα έφτιαχνε μαζί με τις αδερφές της πασχαλινά κουλουράκια, τσουρέκια και θα έβαφαν κόκκινα αυγά. Η Ευγενία στην αγκαλιά της θείας Ασημίνας παρακολουθούσε την ιεροτελεστία και έχωνε ατσουμπαλα τα χεράκια της μέσα στα υλικά.

~Ακομα δε μπορώ να πιστέψω το χουνερι που μας έκανε η μικρή. Είμαι να σκάσω.
~Ελα μωρέ Λενιώ, στον έρωτα δεν υπάρχει λογική, πώς κάνεις έτσι.
~Πολυ χαλαρή σε βλέπω, αδερφή, μήπως το ξερες και συ, όπως ο προκομμενος ο άντρας μου που μου το έκρυβε;
Η Ασημίνα δεν απάντησε, ή μάλλον απάντησε με τη σιωπή της..
~Ώστε το ξερες, μπράβο και εγώ τα μαθαίνω όλα τελευταία. Έτσι σας μεγάλωσα εγώ μωρέ; Με μυστικά και ψέματα;
~Δεν το ξερά Λενιώ μου, αλλά είχα δει κάτι μισολογα του Νικηφόρου με τον Κωνσταντή, ερχόταν και η αδερφή μας συχνά πυκνά να μας επισκεφτεί στο σπίτι, πάντα τις ώρες που ήταν εκεί και εκείνος. Ε δεν ήθελε και πολύ μυαλό να το καταλάβω.
~Μάλιστα, είμαι και αμυαλη δηλαδή που δεν το κατάλαβα. Τι θα ακούσω ακόμα από εσάς;

Η πόρτα άνοιξε και η Δρόσω μπήκε στο σπίτι. Η Ευγενία άπλωσε τα χεράκια της και χοροπηδούσε με χαρά μέχρι να βρεθεί στην αγκαλιά της θείας.
~Μπιγκιμπα; ρώτησε ενθουσιασμένη.
~Βεβαιως και έχω μπιγκιμπα νεράιδα μου, έτσι θα ερχόμουν;, απάντησε εκείνη δίνοντας στη μικρή μια σοκολατένια λιχουδια.
~Κοιτα εκεί κατάσταση, μια λέξη δεν έχει μάθει να λέει πέρα από "μαμά" και "μπαμπά" και έφτιαξε δική της λέξη για τα γλυκά η λιχουδω.
~Ειχε να μοιάσει Λενιώ, ξεχνάς πώς έκανες εσύ για γλυκό μικρή; Δε σε προλάβαινε ο σχωρεμενος ο πατέρας μας ,είπε γελώντας η Ασημίνα.
~Ναι, ενώ τώρα είναι καλύτερη; Που τους χάνεις που τους βρίσκεις στη Λάρισα είναι και τρώνε παστες με το Λάμπρο. Άσε αυτό το ψυγείο τους, θα σκάσει από τα γλυκά καμιά μέρα.

~Δε μας είπες μικρή, εσένα που σε πάει ο αγαπητικος; ,ρώτησε ειρωνικά η Λενιώ.
~Ήρθα να περάσουμε καλά οι τέσσερις μας, αν έχεις σκοπό να μαλώσουμε πες το μου να φύγω.
~Ηρέμησε Δροσουλα μου, από ενδιαφέρον το λέει η αδερφή μας, ανησυχεί για σένα. Όλοι ανησυχούμε.
~Να ανησυχείτε για τους εαυτούς σας, εγώ είμαι μια χαρά με τον Κωνσταντή.
~Βρε καρδούλα μου, δε μπορεί να αμφιβάλλεις για την αγάπη μου. Μου κρατάς μυστικά, τι να υποθέσω; Παράλογη είμαι που αγχώνομαι; Πώς να ξεχάσω ότι είναι αδελφός του Σεργιου; Πες μου, είναι καλός μαζί σου; Σου φέρεται όμορφα;
~Ναι βρε Λενιώ, μια χαρά είναι ο άνθρωπος, μ' αγαπάει και με φροντίζει πολύ. Δεν έχει καμία σχέση με τον αδερφό του. Άλλωστε και ο Νικηφόρος, αδερφός του Σέργιου είναι, μας έχει δώσει ποτέ αφορμή;
~Το καλό που του θέλω. Και δε μου λες, τι θα γίνει που η εκκλησία δεν επιτρέπει να παντρευτείτε;
~Δε μας νοιάζει Ελένη, θα ειμαστε μαζί. Οικογένεια δε σε κάνει το στεφάνι ούτε το νυφικό.
~Και θα κάνετε οικογένεια και παιδιά χωρίς να παντρευτείτε;
~Λενιώ, ακούς τι λες; Ή θες να σου θυμίσω τι έκανες πριν ένα χρόνο;