T A N G L E D (NGS #9)

48th Tangled

Tangled

Bisita

Pinanood naming dalawa ang tuluyang pagsikat ng araw habang nakahiga sa hammock pagkatapos naming kumain. Nakaunan ako sa kanyang dibdib habang ang isang kamay ni Crius ay ginawa niya ring unan at ang isa naman ay nakahawak sa aking braso at marahan iyong hinahaplos.

The cold wind blew against us. Ang mga umagang magkasama kami lagi rito sa bahay ay naaalala ko. Those moments I missed for the past years.

The sunrise made an emotional entry to my sleepy eyes with it's autumn colors combined with beige, orange, brown and red. It's almost golden. My eyes squinted. Hindi ko alam kung antok ba ako ulit o masyadong payapa ang mundo kaya nahehele ako.

Crius stayed silent, probably because he doesn't want to disturb me and he's thinking I'm sleeping peacefully.

I adjusted my position so I can see him clearly. Gumalaw ang hammock dahil doon. Ginawa kong unan ang kanyang braso sa pagkakataong ito kaya gumalaw din si Crius at hinayaan akong mag-adjust sa posisyong gusto ko.

Nasa lilim ng makapal na dahon ng kahoy ang hammock kaya medyo nap-protektahan kami nito sa liwanag.

Crius watched me silently. I can feel his eyes on me while I'm watching the rays of the sunrise slowly peeking on the leaves of the tree. Sa sobrang payapa, ang hirap isipin na reyalidad ito.

Sinundan ko ng tingin ang dalawang ibong naglalampungan sa sangay ng puno.

"I missed that smile," namamaos na bulong ni Crius.

Tiningnan ko siya. Doon ko napagtantong wala sa sarili na pala akong ngumingiti at hindi na namamalayan.

I must be very happy huh?

"Your warm smile," he said and pinched my cheek lightly.

"Ang payapa. I'm not used to it anymore," I chuckled.

Parang nasugatan ko siya sa aking sinabi dahil sa biglaang pagdaan ng lungkot sa kanyang mukha. Pumikit ako at bumuntonghininga. I smiled more so he won't worry.

"Hindi kana maninibago sa susunod na mga araw dahil palagi tayong ganito," ani Crius.

Nalusaw agad ang aking puso. Dumilat ako at nahanap agad ang kanyang mga mata sa akin.

"You'll get used to this, not just everyday, but for the rest of your life, Naia."

My heart ached. Parang sa sobrang saya ang sakit sakit. Hinagkan niya ang aking ulo. I sighed heavily and smiled. It's peaceful. It's calm...

"Do you want to live somewhere else?" he asked calmly.

"Lilipat tayo?"

"Kung gusto mo lang. I bought a bigger house in Cebu. Anzai suggested it and I think you will like the whole place."

I remember. My cousin and her husband live there. Naroon din si Zera sa pagkakaalam ko. Ang iilang Delafuente naman ay nasa ibang lupalop ng Pilipinas, may iba pang nasa Davao.

"Maybe after our wedding," sabi ko.

Tumango si Crius. "When are you planning to marry me again?"

His question made me smile. Ang hirap talagang hindi ngumiti pag kausap ko ang lalakeng ito. His small gesture, his words, his smile, his eyes, lahat ng iyon ay talagang nanghihila ng ngiti sa aking labi.

Minsan kahit ayaw kong ngumiti lalo na't hindi naman talaga ako palangiting tao, alam na alam niya kung paano pakurbahin ang labi ko.

I was about to answer it right away when I remember my cousin, Chey...