The Bloodline | Harry Potter Fanfiction

3. Eliksiry, miotły i cuda na kiju

Antares cieszyła się, że mogła zacząć pierwszy rok równo z Harrym Potterem i bynajmniej nie dlatego, że szybko stali się dobrymi przyjaciółmi. Po prostu cała szkoła bardziej interesowała się nim niż ją, co pozwoliło Antares na spokojne rozpoczęcie roku. Zaprzyjaźniła się z Dafne, z którą dzieliła dormitorium oraz bez pośpiechu poznała Hogwart, a było co poznawać.

Na kilku potężnych piętrach szkoły było aż sto czterdzieści różnych schodów, a niektóre prowadziły zupełnie gdzie indziej w różne dni tygodnia. Były też drzwi, które nie były drzwiami albo nie dały się otworzyć, jeśli ich się nie poprosiło. Osoby z portretów nieustanie się przemieszały, dezorientując pierwszorocznych. Trudno było zapamiętać, gdzie co jest. Wiele osób z ciekawością zerkało na korytarz na trzecim piętrze, w tym roku zakazany, jak obwieścił Dumbledore podczas uczty.

Draco, który natychmiast powiadomił o tym ojca, spekulował, że trzymane jest tam coś bardzo niebezpiecznego, może nawet smok. Niestety Lucjusz nie wiedział, co dyrektor mógł przetrzymywać na trzecim piętrze. Lucjusz obiecał powęszyć w ministerstwie tu czy tam.

Antares całym sercem nienawidziła woźnego, Argusa Filcha. Filch miał kotkę, Panią Norris – kościste, bure stworzenie o wypukłych, płonących oczach. Choć zwykle korytarze patrolowała samotnie, wystarczyło złamać jakiś przepis, a kocica natychmiast wzywała Filcha. Jakimś dziwnym i niewytłumaczalnym cudem, pani Norris często kręciła się wokół Antares i Black musiała się powstrzymywać, by nie kopnąć ją w zadek.

Zajęcia według niej były ciekawe. Raz w tygodniu o północy studiowali niebo przez teleskopy na szczycie Wieży Astronomicznej. Poznawali układy gwiazd oraz konstelacji, badali ruchy planet. Trzy razy w tygodniu wychodzili z zamku do cieplarni, aby uczyć się zielarstwa pod kierunkiem profesor Sprout, która zaznajamiała ich z hodowlą oraz pielęgnacją magicznych roślin i grzybów.

Historia magii była najnudniejsza. Wykładał ją profesor Binns – jedyny duch w gronie pedagogicznym. Według Anatres zaklęcia, nauczane przez maleńkiego profesora Flitwicka, były ciekawe oraz pouczające. Na pierwszej lekcji przyznał jej pięć punktów za dobrze rzucone zaklęcie. Antares była jedyną, której się to udało.

Wszyscy pierwszoroczni szybko przekonali się, że z profesor McGonagall nie będzie żartów. Profesorka była bystra i energiczna. Od pierwszych zajęć przykuwała dużą uwagę do nauki oraz ćwiczeń. Notowali sporo skomplikowanych reguł i wskazówek. Już na pierwszej lekcji dostali zapałkę, którą mieli transmutować w igłę. Pod koniec zajęć zapałka Antares była srebrna, co profesor McGonagall skwitowała lekkim uśmiechem zadowolenia. Ta sztuczka udała się również Hermionie Granger, której zapałka zaostrzyła się i pokryła srebrem.

Antares nie mogła nie zauważyć, że Hermiona była bystra. Zgłaszała się na każdych zajęciach i zawsze poprawnie odpowiadała na pytania nauczycieli. Czasami tak gwałtownie wyrywała się do odpowiedzi, że szurała ławką. Młoda Black zauważyła również, że wiedza Hermiony nie przynosiła jej grona przyjaciół. Często siedziała sama, głównie z nosem w książce. Widziała, jak Ron Weasley wywraca oczami, gdy Hermiona wyrywa się do odpowiedzi. To samo robił Draco i Antares jednego dnia pozwoliła sobie żartować:

– Ty i Weasley zawsze robicie takie same miny. Może jesteście braćmi?

Ze złości Malfoyowi zaczerwieniły się uszy.

Obrona przed czarną magią była ciekawa, choć profesor Quirrell, który strasznie się jąkał, prowadził ją mało interesująco. Turban, który nosił, śmierdział przeraźliwie i niektórzy uważali, że jest w nim pełno czosnku, mającego chronić Quirrella przed wampirami.

W końcu nadszedł dzień, w którym mieli mieć pierwsze zajęcia eliksirów. Antares uwielbiała eliksiry. Od dziecka wiele czytała na temat mikstur oraz esencji i czuła, że będzie w nich dobra. Jedyne, co ją niepokoiło, to profesor Snape. Nie mogła stwierdzić, skąd chłód i niechęć do niej w zachowaniu nauczyciela.