The Bloodline | Harry Potter Fanfiction

4. Nicholas Flamel

Następnego dnia Antares dała Malfoyowi srogą reprymendę na środku Pokoju Wspólnego Ślizgonów. Powoli zaczynano dostrzegać, że była jedyną, która potrafiła zaradzić na jego chamskie odzywki i wygórowane ego. Nie udało jej się porozmawiać z Harrym, Ronem i Hermioną aż do zajęć z zielarstwa, gdzie zbili się w czwórkę przy jednej grządce.

– Ja też to zauważyłam – szepnęła Hermiona. – Tam była klapa. Ten pies czegoś pilnuje.

– Nie czegoś – odszepnął Harry. – A paczuszki, którą Hagrid wyjął ze skrytki w banku Gringotta. Byłem przy tym. To na pewno musi być to!

Antares wysłuchała w skupieniu, co Harry miał do powiedzenia. Do końca zajęć zastanawiali się, co może wymagać aż takich zabezpieczeń. W końcu Hermiona prychnęła głośno i ostrzegła ich, by lepiej zajęli się własnymi sprawami, bo inaczej ich wyleją, co Ron skomentował wymowną miną.

Z tego, co zauważyła Antares, Hermiona rzadko się do nich odzywała. Najwyraźniej panna Granger uznała, że przyjaźń z kimś, kto ciągle wybiera tarapaty, nie jest warta zachodu. Jej wszechwiedzące miny, powoli zaczynały wkurzać nawet Antares.

Wychodzili już z cieplarni, gdy Ślizgonka zwróciła się do Harry'ego.

– Słyszałam, że dostałeś miotłę. Draco mi powiedział. Z zazdrości aż cały poczerwieniał! Więc będziesz grać w drużynie Gryfonów?

– Jako szukający – powiedział Harry. – Po południu mam trening z Woodem. Naprawdę nie wiem, czy dam radę. Dopóki nie przyjechałem do Hogwartu, nie wiedziałem co to quidditch, a nagle wszyscy mówią, że mam talent. Na pewno zrobię z siebie pośmiewisko.

– Na pewno nie! – zaprzeczyła natychmiast Antares. – Chodźcie, pokaże wam coś!

I pobiegła do zamku, a Harry i Ron niepewnie ruszyli za nią. Dotarli do Izby Pamięci, z którą jeszcze kojarzyły się im niemiłe wspomnienia. Antares podbiegła do jednej z gablot i pokazała na duży, złoty puchar przyznany Gryfonom w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym za wygranie rozgrywek w quidditchu. Na złotej tarczy pod spodem wypisano wszystkich członków drużyny. Przy kapitanie dumnie widniało „James Potter".

Harry i Ron uśmiechnęli się w tym samym czasie.

– Na pewno nie zrobisz z siebie pośmiewiska – powtórzyła Antares.

– Wiesz, jesteś całkiem miła jak na Ślizgonkę – stwierdził Ron.

– A wy całkiem znośni jak na Gryfonów – odparła, co we trójkę ich rozbawiło.

* * *

W końcu nadeszła Noc Duchów i cały Hogwart wyczekiwał wieczornej kolacji i tylko Antares zdawała się martwić o Hermionę. Podsłuchała, jak Parvatil Patil opowiadała Lavender Brown, że Hermiona ryczy w łazience i nie chce nikogo widzieć. Podejrzewała, że panna Granger poczuła się urażona słowami Rona, który dość nietaktownie wyraził się o niej po zajęciach z zaklęć.

Hermiona opuściła kilka lekcji i nie pojawiła się też na kolacji.

Dekoracje oraz wspaniałe jedzenie przyćmiły na chwilę mózg Antares. Gdy profesor Quirrell wpadł do Wielkiej Sali, informując, że w lochach grasuje troll, szybko powróciło jej trzeźwe myślenie. Gdy zaczęto zaprowadzać uczniów do pokojów wspólnych, dobiegła do Harry'ego i Rona.

– Ona nic nie wie! – zawołała.

– Kto? – zapytał głupio Ron.

– Hermiona! Musimy ją znaleźć i powiadomić o trollu.

– Ona ma rację – zgodził się Harry.

Niezauważeni przecisnęli się między Puchonami i pobiegli do łazienki dla dziewczyn. Uskoczyli w bok korytarza, słysząc szybkie kroki. Snape przebiegł przez korytarz i zniknął im z oczu.