"ေမာင္ "
"မင္းလာျပန္ၿပီလားကြာ"
"အကူအညီေတာင္းစရာရွိလို႔ပါေမာင္ရဲ႕"
"ထပ္ပက္သက္စရာမရွိေတာ့တာကို မင္းကိုကူညီၿပီးငါကဘာလို႔ဇာတ္လမ္းစေပးေနရမွာလဲ မင္းလစ္ေတာ့"
"ေနပါဦး ရနံ႕ကိုကူညီပါေမာင္"
"ေျပာေျပာကြာ ျမန္ျမန္ေျပာ"
"ရနံေလ ရနံအမ်ိဳးသားနဲ႕ကြာရွင္းလာတာပါ သူကေလွ်ာ္ေၾကးေတြလည္းမေပးဘူးအဟင့္ ရနံ႕ေမေမတို႔ဆီျပန္ဖို႔လမ္းစရိတ္မရွိလို႔ပါ"
"မင္းအမ်ိဳးသားဆိုတာက မင္းေက်ာင္းတက္တုန္းကမင္းရဲ႕စပြန္ဆာအဘိုးႀကီးလား အဟြန္း ခုေတာ့စြန့္ပစ္ခံရၿပီေပါ့"
"ရနံ႕ကိုေတာ့ကူညီပါေမာင္"
"ထပ္လာမပက္သက္နဲ႕ဒါဆိုကူညီမယ္"
"ကတိေပးပါတယ္ေမာင္..."
"ေမာင္ဆိုတာကိုအရင္ျပင္"
"အင္း အင္းပါ ေနေသြးမာန္ရယ္ ရနံ႕ကတိေပးပါတယ္ ထပ္လာမပက္သက္ေတာ့ပါဘူး"
"မတည္ရင္မင္းဘဝစုတ္ျပတ္သတ္သြားေအာင္ငါလုပ္နိုင္တယ္ဆိုတာကိုေရာသိထား ေရာ့ သိန္းႏွစ္ဆယ္ မင္းမိဘေတြဆီျပန္ၿပီးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အသက္ေမြးပါ"
"ေက်းဇူးပါ ေနေသြး"
"ရၿပီမလား မင္းျပန္ေတာ့"
"......" ရနံထြက္သြားသည္ႏွင့္မာန္ထိုင္ခုံေပၚထိုင္ခ်လိဳက္ကာ
"က်စ္" သူတကယ္စိတ္အႏွောက္အယွက္ျဖစ္သြားတာအမွန္ပင္ ဘယ္ေလာက္ပင္မုန္းပါတယ္ေျပာေျပာဒီလိုသတင္းၾကားရတာ့သူတကယ္စိတ္မေကာင္းပါ
အတိတ္ကာလဆီသို႔....
သူနဲ႕ရနံဟာစီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာစေတြ႕ၾကရာေနစတယ္ ေမဂ်ာလည္းတူအခန္းလည္းတူတာမို႔အလွဆုံးျဖစ္သည့္Queen (သင္းရနံ႕)ကိုသူသေဘာက်ၿပီးဖြင့္ေျပာခဲ့သည္
စတြဲတဲ့တစ္လႏွစ္လမွာအဆင္ေျပေနေပမယ့္ 5လေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့မာန္တကယ္သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပါ ေတာင္းလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္ ရွင္းလိုက္ရတဲ့ေငြေတြ မာန္ဟာအဲ့တုန္းကေက်ာင္းတက္စမို႔အသုံးအျဖဳန္းႀကီးတဲ့သူလည္းမဟုတ္ပါ သို႔ေပမယ့္သင္းရနံ႕အတြက္သာသူသုံးျဖဳန္းေနမိသည္
