"Hello"
"အင်းပြော"
ဟူး...
ဒေါင်းသက်ဦးကတော့ ဒေါင်းသက်ဦးအထာပါပဲလား။
"ကျွန်တော်ဖုန်းခေါ်တာလေဗျာ ခင်ဗျားအရင်ပြော"
"အဲ့လိုဘယ်ရှိမလဲ မင်းဘက်ကခေါ်တာလေ မင်းပြောပါလား"
သည်းခံစမ်း။ သည်းခံလိုက်စမ်း သက္ကရာဇ်မောင်။ ဟုတ်တယ်။ သူပြောတာ ဘာမှားလို့လဲ ငါကစခေါ်တာ ငါပြောရမှာပေါ့။
"ကျွန်တော်ဖုန်းခေါ်တယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားပြောတာနားထောင်ဖို့"
"ကိုယ်က ဘာပြောမှာမလို့ မင်းကဘာနားထောင်ချင်နေတာလဲ"
"၁၅ရက်လောက်ကြီးအလုပ်နဲ့ခရီးသွားနေရတဲ့ ခင်ဗျားရဲ့အမျိုးသားကို ခင်ဗျားဘာမှပြောစရာမရှိဘူးလား"
"အင်း ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေလား"
"ပြေတယ် ဒီညနေ ပြန်ရောက်မှာ"
"အင်း ကောင်းတယ်လေ"
"ဟမ်း ဒါပဲလား"
"ဒါပဲလေ ကိုယ်ကဘာထပ်ပြောရဦးမှာလဲ"
"နည်းနည်းပါးပါးလေးတော့ ခင်ဗျားရယ် ကျွန်တော်မရှိတော့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းစရာကြီးတို့ ၊ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ အထီးကျန်နေပြီတို့ ၊ ကျွန်တော့ကို လွမ်းနေပြီ မြန်မြန်ပြန်လာပါတော့တို့......"
"သက္ကရာဇ်မောင် !"
"ကျစ် ! စတာပါဗျာ ခင်ဗျားကလဲ ကျွန်တော့ကိုဆို အော်မယ်ဆိုတာကြီးပဲ"
"အာ ဆောရီး"
"ဟတ်ချိုး ဟတ်ချိုး"
"ခင်ဗျား နေမကောင်းဘူးလား"
"ကောင်းတယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"သေချာလို့လား အသံကလဲ အရင်ကနဲ့မတူဘူး"
"ကျစ် ! သက္ကရာဇ်မောင် ပြောစရာမရှိတော့ရင် ဒါပဲ ကိုယ်မအားဘူး"
"တီ"
ဒေါင်း ပြောပြီးပြီးချင်း ချက်ချင်းဖုန်းချပစ်ပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ ခင်ဗျားကိုလွမ်းနေပြီ ဆိုတဲ့စကားကို
သက္ကရာဇ်မောင်နှုတ်က အသေအချာကိုပြောလိုက်တာ ဒေါင်းကြားလိုက်ပါသည်။
YOU ARE READING
ᴅᴀᴜɴɢ
RomanceThis is a work of fiction. Any names, characters or events are fictional.
