"လက်ပေး"
"......."
"သက္ကရာဇ်မောင် ကိုယ့်ကိုလက်ပေးလို့ပြောနေတယ်နော်"
"ရတယ် မောင်ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
ဟူး...
တကယ်ပါပဲ။ ဘာမဟုတ်တာလေးကို ဒီလောက်ကြီး ဒေါသဖြစ်နေတာ။ သက္ကရာဇ်မောင်က ဒီလိုအချိန်ဆို တကယ် ကလေးလိုပါပဲဆို။ အခုလဲ အပြင်ကနေ အိမ်ထဲကို မနည်းဆွဲခေါ်လာခဲ့ရတာ။ အိမ်ထဲရောက်တော့လည်း ဆိုဖာမှာပေပြီးထိုင်နေတာ နေရာလုံးဝမရွှေ့။
ဒေါင်း သက္ကရာဇ်မောင်ရဲ့ လက်ကိုကြည့်တော့ အနည်းငယ် ဖူးယောင်နေပြီး အိမ်ထဲရောက်တော့လည်း နံရံကို ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်ပစ်ထိုးထားသေးတာမို့ သက္ကရာဇ်မောင်ရဲ့လက်က ဆေးထည့်ပေးမှကိုရမည်ဖြစ်သည်။ အခုလဲ ဆေးထည့်ပေးမလို့ လက်တောင်းနေတာကို သက္ကရာဇ်မောင်ကပေပြီး အခုထိမပေး။
"ရေတော့သောက်မယ်မလား"
"အင်း"
တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ဒေါင်း သက္ကရာဇ်မောင်၏ အကျင့်ကို သိလာပြီဖြစ်သည်။ သက္ကရာဇ်မောင်က တကယ်ကိုကလေးလိုပင် ချော့ပြောရင်ရသည်။ ချော့ပြီးသာခိုင်း ဒေါင်းဘာပြောပြော သက္ကရာဇ်မောင်က မငြိုမငြင် အကုန်လုပ်ပေးသည်။
"လက်မနာဘူးလား"
"မနာဘူး"
"မနာလဲဆေးထည့်ရအောင်လေ"
"ရတယ် မလိုဘူး"
"ကိုယ်မရဘူး ပေးပါ ကိုယ်ဆေးထည့်ပေးမယ်နော်"
"ကျစ် ! မောင်စိတ်တိုနေတယ်နော် ဒေါင်း"
"ကိုယ်ဘာလုပ်လို့လဲ"
"မောင် အိမ်ထဲဝင်ဆိုဘာလို့ချက်ချင်းမဝင်တာလဲ ဟိုကောင် ခင်ဗျားကို ဘယ်လိုမျက်လုံးနဲ့ကြည့်နေလဲသိလား"
"မသိဘူး စိတ်လဲမဝင်စားဘူး ကိုယ်အခုစိတ်ဝင်စားတာ မင်းပဲ အဲ့လက်ကိုပေးလို့ပြောနေတာနော် သက္ကရာဇ်မောင်"
"........"
"လက်ပေးဆိုကွာ...."
"........."
"မောင် ! လက်ပေးလို့"
"ဒေါင်းကကွာ..."
OK...
YOU ARE READING
ᴅᴀᴜɴɢ
RomanceThis is a work of fiction. Any names, characters or events are fictional.
