Parcel | StellJun

Chapter 53 - Unexpected Letter

VESTER'S eyes widened when he saw an email from an ex-friend – he called it like that though there's no bad blood he felt for that particular person but he knows that that person hated him to the bones.

He's asking himself what could this be and why a certain email would pop up in the middle of his 3 AM thoughts. Nevertheless, he still checked it to find it out. That ex-friend of him won't make such a move unless it's necessary.

He swallowed and with trembling hands, he clicked the mail, and the messages splayed before him penetrating him whole along with a photo. It's a handwritten letter written neatly and perfectly on cream paper aside from the purple canvas.

He quickly sat up, his heart raced and he couldn't even hear his breathing since it was now replaced by his drumming chest. Clutching his head, he leans into the headboard, eyes boring into his phone's screen.

'Aking ipapaskil ang aking mga lagda sa likod ng mga piyesang aking ipininta. Hindi ko ikahihiyang ipakita sa madla na sa likod ng mga ngiti'y ikaw ang aking tala. Ika'y aking iguguhit sa kremang papel, ipakikita ko ang mga ngiti ng isang anghel. Kayganda mo sa suot-suot mong kulay kupas na kahel, bagay din pala sa iyo ang binili kong parcel.'

He refuses to breathe, visions are becoming blurry so he wipes it away. He couldn't understand and he's confused as hell. "Anong nangyayari? Bakit niya ito ipinapakita sa'kin? Para saan? Bakit?"

'Bawat tawa mo ay nakabibighani sa pandinig, nagsisilbing musika sa aking mga ligalig. Para ka ring tubig na nagdidilig sa hardin na ipinunla mo dulot ng pag-ibig. Kulay mo ay walang kupas sa ganda na siya naman talagang tunay aking sinta. Patuloy kang aawitan ng iyong paboritong kanta, magkasabay sa saliw ng magandang musika.'

Shaking his head, he looked away. He tried to blink and blink and more tears sprouted into his eyes. That letter brought him back to the times when everything was happily painted into his memories.

"Bakit kailangan ko pa itong makita? Bakit? Para saktan ako? Hindi pa ba sapat ang parusang pinagdadaanan ko?"

'Dati ay walang ikaw sa aking mga gawa ngunit nang dumating ka'y sumigla ang pagpipinta. Parang ikaw ang nagsisilbing aking makina upang magpatuloy pa sa paggawa ng maganda. Kita mo ba ang batis sa 'di kalayuan? Ilan kaya ang itatangis ko kapag ako'y iiwan? Hindi ko kayang tayo ay matuldukan, natatakot akong umabot hanggang sukdulan.'

He dropped his phone, buried his face into his knees, and cried hard. "Sorry. Nagsisi na ako. I'm sorry. I'm really, really sorry. Please forgive me."

'Ikaw na talaga ang dalangin ko sa Maykapal. Sana ikaw na nga ang huli aking mahal. Ikaw ang gusto ng puso kong ihalal at sa harapan ng altar tayo ay ikasal. Hindi naman siguro masamang mangarap. Ang isang tulad mo ay talagang aking pangarap. Hirap na hirap akong laging magpanggap na hindi ngumiti kapag ikaw ay kaharap.'

"Bakit ka ba ganyan, Pao? Wala na bang mas sasakit pa rito?" he hiccupped, "Pangarap ko rin iyan para sa atin pero tingnan mo, saan na tayo ngayon?"

'Bawat obra ko ay iniaalay ko sa iyo. Pagmamahal ko ay nakasaad lahat dito. Sa lilang kanbas ay ikukuwento ko kung paano ako nahulog sa isang tulad mo. Ang laki ng aking pasasalamat kay Bathala dahil ikaw ay natagpuan ko sa tala. Kinukumpleto mo ang pagbuo ng angkla, pag-ibig ko'y totoo kahit itanong mo pa sa madla. Patuloy kitang pasasayahin sa araw-araw dahil ikaw sa akin ang nagtatanglaw. Kuntento na ako kahit ikaw ay dumungaw sa buhay kong minsan ay tila napapanglaw.'

He sniffed after finishing the first letter and he couldn't even breathe properly since his airways were blocked by guilt, pain, frustration, and regrets. How he wishes it would now end. He's so done with all his breaking points. He just wanted to rest but there's still one more letter he needed to read and after that, he will try to stand up again.