အခန်း 125: ငါမြင်ခဲ့တယ်။
မုယိဖန်နှင့် ကျန်းပေထျန်း ရောက်လာကြောင်း စွန်းဇီယု ကြားသောအခါ ကြိုဆိုပြီး ချက်ချင်း ပြုံးပြကာ “ယိဖန် ၊ မင်းငါ့ကိုရှာဖို့ ဒီကိုလာဖို့မမျှော်လင့်ထားဘူး “
မုယိဖန်က ပြန်ပြုံးပြသည်။ “မင်းရဲ့ဆန်ထုပ်ဖိုး ငါပြန်လာဆပ်တာ။ “
စွန်းဇီယုက မပျော်တော့ပေ။ “ယိဖန်၊ ငါ ဒီလောက် တွန့်တိုတတ်တဲ့လူလား? ဆန်လေး တစ်ထုပ်ကို ပြန်ပေးချင်တယ်၊ နောက်ဆုံးတော့ မင်းငါ့ကို ညီအကိုလို သဘောမထားဘူးမလား?”
မုယိဖန်က “အစားအစာက အရင်ကထက် အဖိုးတန်ပြီး အဖိုးမဖြတ်နိုင်တော့ဘူး။ အခု ဆန်က အဖိုးတန်သွားပြီ၊ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ တိုက်ပွဲဝင်ပြီး ပြန်လာခဲ့တာ မင်းလေ၊ ငယ အလကားမယူနိုင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် မင်းကို ငါ့အစ်ကိုလို သဘောထားရင်တောင် ပြန်ပေးရမှာပဲ။”
“ကောင်းပြီ။ ငါ မင်းနဲ့ ပြိုင်မငြင်းတော့ဘူး။” စွန်းဇီယုက ကျန်းပေထျန်း ဘက်ကို လှည့်ပြီး ပြုံးပြပြန်တယ်- “ကျော်ကြား၊ ရှားပါးပြီး ငယ်ရွယ်တဲ့ ဗိုလ်မှူး ကျန်းက ငါ့အအေးအိမ်ကို လာမယ်လို့ မထင်ထားဘူး၊ကျေးဇူးပြုပြီး အထဲ ကြွပါ။”
ကျန်းပေထျန်းက သူ့ကို ခေါင်းညိတ်ပြပြီး စစ်သားတွေကို ဆန်နှင့် သစ်သီးများကို ရွှေ့ခိုင်းလိုက်သည်။
သူတို့အတွက် ထိုင်ခုံယူလာခိုင်းပြီး သူတို့အတွက် သူကိုယ်တိုင် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ဖျော်ပေးသည်။ ကျန်းပေထျန်းက ခွက်သေးသေးလေးကို ကောက်ယူပြီး ခပ်တိမ်တိမ် မြည်းစမ်းရင်း “မစ္စတာ စွန်း လက်အောက်မှာစွမ်းရည်ရှိတဲ့ လူတွေ အများကြီး ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် မကြာသေးခင် ရက်ပိုင်းက လူသတ်သမားကို ဖမ်းဖို့ ကင်းလှည့်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ဖွဲ့ဖို့ စိတ်ကူးဖူးလား?”
စွန်းဇီယုက တွေးကြည့်တာပေါ့၊ တွေးကြည့်ရုံပါပဲ။ ငါ့လက်အောက်မှာရှိတဲ့ လူတွေက သာမာန်လူတွေပဲ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကာကွယ်နိုင်စွမ်း သိပ်မရှိဘူး၊ တင်းကျပ်တဲ့ လေ့ကျင့်မှုတွေလည်း မရှိဘူး၊ အခု သူတို့က သာမန်လူတွေထက် နည်းနည်းလေး ပိုသာတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ကို ရိက္ခာတွေ ရှာခိုင်းတာ ကောင်းပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် လူသတ်သမားကို ဖမ်းဖို့ကျ ခက်တယ်၊ လူသတ်သမားကို မဖမ်းမိခင်မှာ ငါစိုးရိမ်တာက လူသတ်သမား သတ်တာ ခံရဖို့အလားလာရှိတယ်။”
“ဗိုလ်မှူးကျန်းလည်း အဲဒီလူကို သတ်ဖို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို စေလွှတ်လိုက်တယ်လို့ ဒီမနက်မှာ ငါကြားတယ်၊ မင်း သူ့ကို ဖမ်းမိလား ငါမသိဘူး”
“မဖမ်းမိဘူး၊ငါ တခြားလူရဲ့ လက်မောင်းကို သေနတ်နဲ့ပစ်လိုက်မိတယ်။”
မုယိဖန်၏ မျက်လုံးများသည် စွန်းဇီယု၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဖြတ်ကျော်သွားခဲ့သည်။
စွန်းဇီယုသည် အင်္ကျီလက်ရှည် တီရှပ်ကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး နေရောင်မရှိသည့်အပြင် အပြင်ဘက်တွင်လည်း အမှတ်အသားများမရှိပေ။ “ဖြစ်နိုင်လား? ဒီလူသတ်တာကို ဖမ်းနိုင်ခဲ့ရင် စွမ်းရည်ရှိတဲ့ လူတွေရဲ့ ဗီလာတွေမှာ နေ့တိုင်း အေးဆေးတည်ငြိမ်တဲ့ ဘဝနေထိုင်မှုအတွက် စိတ်ပူစရာ မလိုတော့ဘူး။”
စွန်းဇီယုက ကျန်းပေထျန်းကို ကြည့်ပြီး “ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် ဗိုလ်မှူးကျန်း လက်အောက်က လူတွေကို ဘယ်လို လေ့ကျင့်ရမလဲဆိုတာ ငါ မေးချင်ပါတယ်။ “
မုယိဖန်က သူတို့နှစ်ယောက်က လူသတ်သမားနဲ့ စွမ်းရည်ရှိတဲ့ လူတွေရဲ လေ့ကျင့်ရေးအကြောင်းပဲ ပြောနေကြတာကို တွေ့တော့ သူက စိတ်ညစ်စွာ သမ်းဝေလာသည်။
ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သော မျက်နှာထားဖြင့် လူနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး ရန်မဖြစ်လောက်ဘူးဟု စဥ်းစားပြီး ထိုင်ခုံမှ ခွာကာ အိမ်သာသို့ သွားသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ရှာသည်။
ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ဇိမ်ခံအိမ်၏ အလှဆင်မှု ပုံစံကို သဘောကျပြီး နှေးကွေးစွာလျှောက်နေသည်။ ဗီလာပိုင်ရှင်ဟောင်းဟာ အလွန်ချမ်းသာပြီးကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းရမလဲဆိုတာ သိနိုင်ပါသည်။
ရုတ်တရက် 'ကလစ်´ဟူသော အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
မုယိဖန်သည် သူ့ဘေးနားရှိ အခန်းမှ ထွက်လာသောအသံကို ကြားလိုက်ရပြီး ခေါင်းအမြန်လှည့်လိုက်တော့ အခန်းတံခါးကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။
တံခါး အကွာအဝေးကိုဖြတ်၍ ဖျော်ဖြေရေးအခန်းဖြစ်သင့်သော အတွင်းစားပွဲနှင့် စားပွဲတစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။
အထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး၊ စားပွဲပေါ်က ဘိလိယက်ခုံတွေကို တြိဂံပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်အောင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် စီစဥ်ထားပြီး ဘောလုံးစားပွဲအပြင် ကျန်းမာရေး လေ့ကျင်ရေးပစ္စည်းများ ရှိနေသည်။
မုယိဖန်သည် ဖျော်ဖြေရေးအခန်းကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုပြီးနောက် ကြီးမားသော အချင်း 40 စင်တီမီတာ သို့မဟုတ် 50 စင်တီမီတာကြားရှိ စားပွဲတင်တင်းနစ်စားပွဲရှေ့တွင်မြေပြင်ပေါ်တွင် အဝိုင်းပတ်ထားသော သစ်သားပြားတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
သူ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခုဏက အသံသည် ဒိုးပြား ပြုတ်ကျလို့ အသံထွက်လာသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည် ။
မုယိဖန်သည် အောက်ငုံ့ပြီး ဒိုးပြားကို ကောက်ယူရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။
သို့သော် လက်သည် ဒိုးပြားကို ထိလိုက်ရုံဖြင့် ရုတ်တရက်မျက်လုံးထောင့်မှ ငွေရောင်အလင်းတန်းတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာကာ ကွဲအက်သံတစ်ခု၊ သူ့ရှေ့ ဒိုးပြားနားသို့ တစ်စုံတစ်ခု ပြုတ်လာပုံရသည်။
မုယိဖန် ကြည့်လိုက်တော့ ဒိုးပြားနားက ပစ္စည်းသည် သစ်သီးဓားဖြစ်ကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။
သူက အံသြမှုဖြင့် အမြန်မော့ကြည့်လိုက်တော့စားပွဲနဲ့ ဘောလုံးစားပွဲရှေ့မှာ ရပ်နေတွင် ရပ်နေသော စွန်းဇီယုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ကိုကြည့်နေရင်း စွန်းဇီယုသည် အုံ့မှိုင်းနေပြီး မျက်လုံးများက အေးစက်နေကာ မှောင်နေပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံး မှိုင်းညို့ပြီး အလွန်ကြောက်စရာကောင်းသော အကြည့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မုယိဖန်က စွန်းဇီယုကို ဒီလိုမျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပေ။ သူက နည်းနည်း အဆင်မပြေပေမယ့် အော်ခေါ်လိုက်သည်။ “ဇီ.......ဇီယု? “
စွန်းဇီယု၏ အေးစက်နေသော မျက်နှာသည် လှုပ်ရှားသွားပြီး သူ့မျက်နှာသည် နွေဦးလေပြေကဲ့သို့ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အပြုံးတစ်ခုဖြင့် ချက်ချင်းပွင့်လာကာ မြင်လိုက်ရသော အုံ့မှိုင်းနေသော မျက်နှာသည် မုယိဖန်အတွက် ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေသလို ထင်ရသည်။ “ယိဖန်၊ မင်း ရေချိုးခန်းထဲ သွားချင်တာ မဟုတ်ဘူးလား? မင်း ဒီကို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ? “
စွန်းဇီယုက ပြုံးပြီး လမ်းလျှောက်လာကာ မြေပြင်ပေါ်ရှိ ဒိုးပြားကို အမြန်ကောက်ပြီး သူ့ဘေးက ဗီရိုထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ “ အခန်းထဲက ဆူဆူညံညံအသံကြားလို့ ဝင်ကြည့်လိုက်တာ။ မင်းကို ခွင့်မတောင်းမိဘူး။ ဒါက ဖျော်ဖြေရေးအခန်းဆိုတော့ ငါဝင်လာတာကို မင်း စိတ်မဆိုးဘူးမလား။”
မုယိဖန်က ထလိုက်ပြီး စားပွဲနဲ့ မနီးမဝေးမှာ ရပ်နေသည့်ဘကျန်းပေထျန်း ကိုတွေ့တော့ လူတစ်ကိုယ်လုံး စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး ရှင်းမပြနိုင်လောက်အောင် သက်သာရာရသွားကာ ကျန်းပေထျန်း ဆီကို အမြန်ပြေးသွားလိုက်သည်။ ကျန်းပေထျန်းက မေးသည်။ “မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား? “
သူဝင်လာပြီးချင်းမှာပဲ စွန်းဇီယုက သစ်သီးဓားကို ပစ်ပေါက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး သစ်သီးဓားသည် မုယိဖန်၏ ခေါင်းကို ဦးတည်နေသည်ကို တွေ့တော့ တားချင်လိုက်သည်။
မုယိဖန်က တိတ်ဆိတ်နေကာ သူ့ခံစားချက်တွေကို မမြင်နိုင်အောင် ခေါင်းငုံ့ထားရင်း ကျန်းပေထျန်း ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။
ကျန်းပေထျန်း၏ မျက်ခုံးများသည် တင်းကျပ်လာပြီး မုယိဖန်၏ ဆံပင်များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ စွန်းဇီယုက တံခါးကိုပိတ်ပြီး မုယိဖန် ဘက်လှည့်ကာ ရယ်မောလိုက်ပြီး “ယိဖန် ၊ ငါက မင်းကို ငါ့ရဲ့နည်းပညာကိုပြဖို့ လေ့ကျင့်နေတာပဲ၊ ငါမင်းကို ခြောက်လိုက်သလို ဖြစ်သွားလား?”
မုယိဖန်က လှည့်ပြီး ပြုံးပြသည်။ “ ငါက ဒီလောက် ကြောက်တတ်တဲ့လူလား? ဘယ်အရာက ငါ့ကို လွယ်လွယ်နဲ့ ကြောက်စေမှာလဲ?”
ကျန်းပေထျန်းက မုယိဖန်၏ ဝေးကွာလှတဲ့အပြုံးကို ကြည့်ပြီး စွန်းဇီယုကို “ မစ္စတာ စွန်း နောက်ကျနေပြီ၊ ငါတို့ပြန်ချိန်ရောက်ပြီ”
စွန်းဇီယုက “မင်းတို့ ဒီမှာ မစားဘူးလား? “
“ငါ့မှာ လုပ်စရာတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်၊ ဒီမှာ မင်းကို မနှောင့်ယှက်တော့ဘူး။ “ ကျန်းပေထျန်းက မုယိဖန် ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်ပြီး “သွားကြရအောင်။”
မုယိဖန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
စွန်းဇီယုသည် သူတို့ တစ်စုံတစ်ရာ အမှားအယွင်းမရှိသဖြင့် ဗီလာတံခါးသို့ ခေါ်ဆောင်ကာကားပေါ်တက်ကာ စောင့်ကြည့်နေခဲ့ရသည်။ မုယိဖန်က ကားထဲကခေါင်းထွက်ပြီး စွန်းဇီယုကို လက်ဝှေ့ယမ်းပြပြီး “ ဇီယု ၊ နောက်မှ မင်းနဲ့ အတူတူ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လာကစားမယ်။ “
စွန်းဇီယုက သဘောတကျဖြင့် “ကောင်းပြီ။ “
ကားစစထွက်တော့ မုယိဖန်က ကားထဲမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက် သူ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးက ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ကျန်းပေထျန်းက သူ စိတ်မချမ်းသာတာကိုမြင်တော့ ပွေ့ဖက်ပြီး “ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ? “
“ ငါ အဲ့တာကို မြင်ခဲ့တယ်။ “
မုယိဖန်က တိုးတိုးလေးပြောသည်။ ကျန်းပေထျန်းက အံ့ဩသွားပြီး “မင်း ဘာတွေ့တာလဲ? “
မုယိဖန်က သူ့ကို မော့ကြည့်ပြီး ကွဲအက်နေသော အသံဖြင့် ထပ်ပြောသည်။ “ ငါ အဲ့တာကို မြင်ခဲ့တယ်။ ”
ကျန်းပေထျန်း “.......”
သူ ဘာကိုမြင်ခဲ့လို့ မုယိဖန်ကို ဒီလောက်တောင်မှဝမ်းနည်းနေရတာလဲ?
ကျန်းပေထျန်းက ပို၍ တင်းမာစွာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
တစ်ဖက်လူက အဆင်မပြေသရွေ့ သူ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ရှိနေတာကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ဖက်လူက အဆင်မပြေသရွေ့တော့ သူ့နှလုံးသားက နေကောင်းနေမှာ မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပျော်ရွှင်နေတာကို မြင်ရရင် မင်းအရမ်းကို နားမလည်နိုင်လောက်အောင် ပျော်ရွှင်နေလိမ့်မည်။ မုယိဖန်က ကျန်းပေထျန်းကို စိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်တာကြောင့် ကျန်းပေထျန်း၏ ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ကျန်းပေထျန်း၏ ကျောဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး “ မင်းတို့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မဟုတ်ဘူးလား? အပန်းဖြေခန်းကို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ?”
ကျန်းပေထျန်းက ယခင်အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြောင်းသုံးသပ်ပြီး “ စွန်းဇီယုက မင်းရေချိုးခန်းထဲက ပြန်မလာသေးတာကို တွေ့လိုက်တော့ မင်း ဘာလုပ်နေလဲ မသိလိုက်ဘဲ သူ့မျက်နှာက ပြောင်းလဲလာတယ်။ အဲ့တာနဲ့ သူက မြန်မြန်ထပြီး အပန်းဖြေခန်းထဲကို ပြေးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သွားလဲ မင်း သိတာပဲ။ “
မိုယဖန်သည် ၄င်းကို ကြားတော့ ကျန်းပေထျန်း ပခုံးပေါ်တွင် အချိန်အကြာကြီး လှဲလျောင်းရင်း ပို၍ခက်ခဲသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။ ကျန်းပေထျန်းက မုယိဖန် ဘာမှပြန်မပြောတာကိုမြင်တော့ ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမလဲ မသိဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ကြည့်ရင်း ဆံပင်ကို နမ်းလိုက်ပြီး နောက်ကျောကို ပုတ်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးသည်။ “ သိပ်မတွေးနဲ့တော့။ “
မုယိဖန်က ရုတ်တရက် သူ့ကို မော့ကြည့်ပြီး “မင်း ရိုးရိုးသားသားပြော။ ဒီနေ့ စွန်းဇီယုကို လာတွေ့တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က ဘာလဲ?”
ဆန်တစ်အိတ်ကို လွယ်လွယ်ကူကူ ပြန်ပို့ဖို့ လူတစ်ယောက်ကိုရှာလိုက်ရင် အဆင်ပြေတယ်လို့ ခံစားမိပေမယ့် ကျန်းပေထျန်းက ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လာပေးရတာလဲ? အထဲမှာ သူလိုချင်တဲ့ တစ်ခုခုတော့ ရှိရမယ်။
ကျန်းပေထျန်းကလည်း သူကို ဖုံးကွယ်မနေတော့ဘဲ “မနေ့ညက လုလင်းနဲ့ အဖွဲ့က လူသတ်သမားကို ရိုက်နှက်တယ်။ အဲ့လူက စွန်းဇီယု ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ငါ သံသယ ဝင်မိလို့ ဆန်ပြန်ပေးဖို့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ တံခါးကို လာကြည့်တာ။”
မုယိဖန်က အနည်းငယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး “ မင်းက ဘာလို့ စွန်းဇီယုကို သံသယ ဝင်တာလဲ? အထောက်အထားက ဘယ်မှာလဲ? “
ကျန်းပေထျန်းက စကားမပြောပေ။
မုယိဖန်သည် ကျန်းပေထျန်းက သူ၏နောက်ဆုံးဘဝတွင် စွန်းဇီယုက ဇွန်ဘီဖြစ်သောကြောင့် ဒီဘဝတွင်းလည်း ဇွန်ဘီဖြစ်နိုင်ကြောင်းသည်ဟူသော သေချာသော မှန်းဆချက်တစ်ခုရှိသည်။ “မင်း အခု စွန်းဇီယုကို မြင်ပြီးပြီပဲ၊ သူ လုပ်တာလား? “
“သူ့လက်မောင်းမှာ ဒဏ်ရာမရှိတော့ မဟုတ်ဖူး ထင်တယ်။”
မုယိဖန်က အဖြေနှင့် ပတ်သတ်ပြီး မကျေနပ်ပေ။ “ ဒဏ်ရာမှ မရှိတာ ကျိန်သေးပေါက် မဟုတ်ဖူးပေါ့။”
ကျန်းပေထျန်းက မျက်လုံးတွေကို မှိတ်လိုက်ပြီး မုယိဖန် နားရွက်နားကို ငုံ့လာပြီး “ဇွန်ဘီတွေ ကုသတာ ဘယ်လောက်မြန်တယ်ဆိုတာ ငါ့ထက် မင်းပိုသိသင့်တယ်။ “
မုယိဖန်က သူ့ခေါင်းကို လှည့်ပြီး မျက်လုုံးပြူးကြည့်သည်။” စွန်းဇီယုက ဇွန်ဘီလို့ မင်းထင်နေတာလား? မင်း ဘယ်လိုသိလဲ? မင်းဘယ်လို အာရုံရလဲ?”
မဟုတ်ဘူး။ ကျန်းပေထျန်းက “မင်းရော၊ မင်းရော ဘယ်လို အသက်ရှုသံမျိုးကို ခံစားရလဲ?”
မုယိဖန်က သူ့ကို အကြာကြီး ကြည့်နေသည်။
YOU ARE READING
နံပါဝမ်း ဇွန်ဘီဇနီးလေး
Romanceအရင် Acc ကဝင်မရလို့ Book ခွဲလိုက်ပါပြီနော် Book 1 ကို Boရဲ့ Reading list ထဲမှာ ဝင်ကြည့်ပေးကြပါရှင့်
