When You Ran Away (When Series #4)

Five

Chapter 5.

White Box.

"Valentina? Are you okay now?" dahan-dahan kong iminulat ang mata ko at napanguso nang makita si Daddy na may nag-aalalang ekspresyon. "Does your stomach still hurts?"

Mom hit him. "Puson ng anak natin ang sumasakit, Giovanni." mataray na sabi niya.

Bumuntong-hininga ang ama ko. "Chill, Layla. Tinatanong ko lang naman siya." matabang na tugon niya.

I get up and surveyed my eyes. We're still in my Aunt's house. Buti naman at hindi ako sinugod sa ospital. "Mom... pwede po bah akong uminom ng malamig na tubig?" pag-iiba ko sa usapan.

Kunot-noo akong tiningnan ni Mommy. "What? Makaka-trigger iyan sa dinaramdam mo,"

I pouted. "Bakit feeling ko mawawala ang sakit nito kung iinom ako ng malamig?" pangungumbinse ko.

Nagkatinginan silang dalawa ni Daddy kaya kumurap ako. "What do you want to drink? Tubig lang?" tumango ako at lumabas na nga siya, iniwan si Mommy.

My Mom stared at me for like 1 minute before sighing heavily. "This isn't the first time you collapsed because of your menstrual period, Leria. I'm worried that something is happening to you--"

"You're overthinking again, Mommy." putol ko sa kaniya. "Sinabi mo na sa akin na ganito ka rin noong kaedad mo 'ko kaya huwag ka nang mag-alala. Minsan lang naman ako nahihimatay."

Nawalan kami pareho ng imik.

"I should really ask Julien to look after you every month," she said out of nowhere.

Nanlaki ang mata ko. "What? Mom! He's already busy, he's turning college remember?" ngumiwi siya, hindi sang-ayon sa sinabi ko. "I can handle myself! Malaki na ako!"

"Oh really?" nanliit ang mata niya.

"Just don't let him look after me. Please..."

She crossed her arms. "We'll see." hindi ko mapagkakatiwalaan ang pagngiti niya.

Aangal pa sana ako nang bumalik si... I am expecting Daddy to be the one who will bring me a cold water here but turns out, inutosan niya ata ang lalaking nagpapanggap na hindi ako nakikita.

"Oh Julien! Thank you for bringing this for her," matamis ang ngiting saad ni Mom.

"No problem. Pinapatawag ka po ni Tito sa baba," he informed.

"Is that so? Can you look after her, hijo?" tukoy niya sa akin at napairap na ako. "I'll be out with my husband kaya alam mo na."

"Sure..." sagot niya.

Sure niya mukha niya. Ininom ko ang tubig na kaniyang dala at inabala ang sarili sa cellphone. I glanced how he sat down in the chair beside the bed. And wait a minute, where did he get a book?

Pag-upo niya ay may binuklat kaagad siyang libro. I did not see him holding a book earlier.

"Hindi na sumasakit?" sa kalagitnaan ng pagbabasa niya, tinanong niya ako.

"Medyo masakit pa," tipid na tugon ko.

"Do you usually take pain killers to bear the pain?" kung mag-usap kami ngayon ay isang tanong, isang sagot lang. I rolled my eyes with that thought.

"No."

"Hmmm... why?"

'Di na ako nagbalak na sumagot. I heard him sighed before focusing himself to his book. Sinandal ko ang sarili sa kama at nag-cellphone. Luckily, he went out without a word. Malaki ang ngiti ko paglabas niya pero malaki rin ang pagkadismaya nang bumalik siya na may dalang pagkain.