Forty- One

35 1 1
                                    

Chapter 41.

Naliwanagan.


"Ma'am. I am sorry to inform you that Dr. Julien is not in work these days, his secretary told me that he is taking a break." my mouth dropped open when the staff said after asking her if Gabriel is here. Nanlumo ako bigla.


"Ganoon bah?" medyo bigong tanong ko at nakangiti siyang tumango. "Sige... Babalik nalang siguro ako. Salamat."


"You're welcome, Ma'am."


It's been a week since the last time I saw him. Hindi pa rin bah maayos ang kalagayan niya? I'm worried. Paano kung lumala ang bugbog niya? Hindi talaga siya makakatrabo kaagad.


Malalim ang isip ko nang makauwi sa bahay. I sat down in my sofa and blowed a large breathe. How should I talk to you, Gabriel?


Naging mabilis ang takbo ng oras at dalawang linggo ko na siyang 'di nakikita.


I'm working in the restau while thinking about him.


"Leria?" tawag sa akin ni Liam na nagpabalik sa akin sa ulirat. "You are thinking so deep. Can you share what you are thinking? Parang ang lalim talaga eh."


"Sorry..." nahihiyang sabi ko at kumunot ang noo niya. "What were you saying?"


Bumuntong-hininga siya. "Are you thinking about him?" nag-aalinlangan na tanong niya dahilan para mawalan ako ng imik.


"Liam..."


"No. It's okay, Leria. Sinabihan na kitang naiintindihan ko 'di bah?" may bahid na lungkot na saad niya. "Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit dine-deny mo na ayaw mo na sa kaniya."


Unti-unti akong napayuko.


"You still love him, right? At sabi mo mahal ka pa rin niya kaya... wala ka nang dapat ipalusot pa..."


"Liam, I'm sorry." I guiltily said. "I am so sorry for being cruel and stupid to make you hope that you still have a chance to me. I'm sorry..." gusto kong maiyak pero sa kabilang banda, gusto kong magmukhang matapang para sabihin sa kaniya ang totoong nararamdaman ko.


He let out a soft chuckle and gently tapped my head. "It's okay--"


"No... Hindi siya okay, Liam. Kahit kailan ay hindi magiging okay ang ginagawa ko sa iyo. You should be mad at me. Masyado akong tanga para paasahin ka... You were always been there for me and all I did was to make you hope that you will win my heart even we both know from the start na wala talaga... Kaya sorry... sorry talaga"


Our eyes interlocked. His eyes looked so sad. Ngumiti siya. "Kahit noon pa, alam ko namang talo na ako..."


I bit my lower lip. "I'm sorry..."


Tumayo ako at niyakap siya nang napakahigpit. Mahigpit niya rin akong niyakap na ayaw niya akong pakawalan. "I will be there if you need me, Leria. I understand and respect your feelings and he deserves a woman like you," naramdaman kong nanginginig ang balikat niya. He's crying now. "In a short period time, I have known you so well. Matagal ko nang tanggap na hindi ka talaga magiging akin pero bakit ang sakit?" his voice is shaking and that made my heart clenched.


"You have the purest and beautiful soul, Leria. Any man would do anything for you... and I am one of them." hinaplos ko ang buhok niya. "But I don't think I deserve you. You are too perfect for me and he's the only one who owns you."


"I owned myself, Liam... Nobody owns me," mahinang saad ko.


He gasped for an air. Emosyonal ang pag-uusap namin ni Liam at ilang beses akong nagpasalamat sa kaniya sa pananatili sa tabi ko. He deserve someone who can love him without boundaries and excuses. Hindi man sa ngayon pero sana mabilis na dumating ang totoong para sa kaniya.


When You Ran Away (When Series #4)Where stories live. Discover now