[ Zawgyi ]
"ဆရာေရ သတိရတယ္လို႔"
လိုင္းေပၚကေန VC ေခၚလာေသာ ေရခ်ယ္တို႔ေၾကာင့္ ႏြမ္းမွာ laptop ကို ေပါင္ေပၚတင္ထားရင္း ခပ္ဟဟရယ္လိုက္မိသည္။
၅ေယာက္စလံုးက screen ေပၚ အျပည့္အဝေပၚေအာင္ အလုအယက္တိုးေနပံုက ကေလးဆန္လွတာမို႔ ႏြမ္းက မၿပံဳးဘဲမရယ္ဘဲ မေနနိုင္။
"ဒီကေလးေတြ အလုပ္ေသခ်ာလုပ္ၾကေလ"
"လုပ္ပါတယ္ဆရာရယ္ အခုမွအားလို႔ ဆရာ႕ကိုလြမ္းတာနဲ႔ ေခၚလိုက္တာ"
"အေတာ္ႀကီးေဝးကြာေနတာဆိုေတာ့ေလ"
"ေျပာရက္လိုက္တာဆရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တကယ္ႀကီးသတိရေနတာေနာ္"
လင္းသုတ မ်က္နွာမဲ့၍ ဆိုလာေတာ့ ႏြမ္းလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမဲ့ မ်က္နွာကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး။
"ယံုပါတယ္ ေနာက္ရက္အားရင္ studio ကိုလာခဲ့ဦးမယ္"
"တကယ္လား ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမ်ွာ္ေနမွာေနာ္"
"သူမ်ားၾကားရင္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္နယ္ျခားေနတယ္ထင္ပါဦးမယ္"
ႏြမ္းစကားကို ေရခ်ယ္တို႔က တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း စတူဒီယိုလာရင္ မုန္႔အမ်ားႀကီးဝယ္ခဲ့ဖို႔ကိုပါ ဆိုလာျကသည္။
ႏြမ္းကေတာ့ ေရခ်ယ္ကိုၾကည့္ရင္း ရုတ္တရက္ ဝဏၰျမင့္ျမတ္ဆိုေသာ သေကာင့္သားမ်က္နွာႀကီးေပၚလာတာမို႔ ေခါင္းကိုသာခါမိလိုက္သည္။
ဒီကိစၥနွင့္ပက္သက္ၿပီး သူတို႔မရွင္းရေသး။ ေရခ်ယ္ကိုလည္း ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕မွပဲ အနည္းငယ္တီးေခါက္ၾကည့္ဖို စိတ္ကူးထားလိုက္သည္။
"တစ္ေယာက္တည္းေခါင္းခါေနတာ ဘာလို႔လဲဆရာ ၊ မုန္႔ဝယ္မေကြၽးခ်င္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာမ်ားလား?"
"ေပါက္ကေရလဲ့ရည္ရယ္ ၊ တျခားကို အာရံုေရာက္သြားလို႔ပါ"
"ေဟာ ၾကည့္ ၊ ဆရာကတို႔ေတြဆီအာရံုမရွိဘဲ တျခားအာ႐ံုေရာက္ေနတယ္ ၊ တို႔ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္"
"သူမ်ားၾကားရင္ တစ္မ်ိဳးထင္ေတာ့မွာပဲ ၊ အဲ့ဒီမွာ ဆရာ႕ခ်စ္သူရွိေနရင္ နင္ေတာ့ေသၿပီလဲ့ရည္"
