Eğlencesine gidilen konserde bir insanın hayatı değişebilir mi? Unutulan anılar adına nasıl birine aşık olabilir?
Not: Özel Bölüm/ 3'den sonra başlayan 1, Konser 2. kitabın başlangıçıdır
Sürpriz her zaman merak duygumu havalara kaldırıyor ve nedensizce neşelenmeme sebep oluyor.
Sanki tüm dünya benimle ilgileniyor gibi sevildiğimi hissediyordum.
Sakin kalmak isterken ayaklarımı hareket ettirmeden duramadım. Çağrı'nın dediği üzerine yaklaşık üç saattir yoldaydık. Çağrı'nın arabasını alacaktık fakat arabası bozulduğunda yeni bir araba kiralamışlardı.
Kiraladıkları arabanın ismini yanlış bilmiyorsam ismi karavandı. Ön tarafı normal bir şekildeyken arka tarafında karşılıklı iki koltuk vardı. Dolaplar, ışıklandırmalar hatta mini bir mutfak bile vardı.
Atlas arabayı kullandığından ben önde oturuyordum. Taa ki Atlas araba kullanmaktan sıkılana kadar. Yaklaşık yarım saat önce Devrim'e bıraktı arabayı. Ben ise Ceylin'le yer değiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşılıklı olan ikili koltukların birine oturduk. Arkamı dolaplara yasladım. Atlas'ın kucağına bacaklarımı uzattığımda bana sarıldı. Atlas omzumda yatarken sessiz bir biçimde "Öykü." Diye mırıldandı. Yüzü boynuma dönük olduğundan nefesini boynumda hissediyordum.
"Efendim?" Dedim normal bir ses tonuyla. "Sessiz ol." Dedi, benim aksime fısıldayarak.
Kaşlarımı çattım. "Midem bulanıyor." Dedi. Kafamı çevirip karşı koltukta oturan Çağrı ve Derin'e baktım. Çağrı uyuyor, Derin ise telefona bakıyordu. "Söyleme kimseye." Diye tembihledi beni Atlas.
"Biraz hava almak için arabayı durdurayım mı?" Diye sordum.
"Hayır, ayağa kalkacak halim yok." Diye konuştu.
Bir an afalladım, ne yapacağımı bilemedim. Elimi Atlas'ın başına götürüp yavaşça okşadım. "İyi misin?" Diye sordum. Bana cevap vermeyince istemsizce endişelenmeye başladım. "Atlas." Diye sordum endişeli çıkan sesimle. Atlas ise derin bir nefes alıp verdi. Ardından "İyiyim, sadece halsizim." Diye cevap verdi.
Dediğine inanmamış olsam da inanmayı tercih ettim. Atlas'ın başını okşarken içimde tarif edilmez bir duygu meydana geldi.
Korku, endişe, panik.
Hepsi bir arada.
Atlas'ın kalp atışlarını hissediyordum. Fazla yavaş atıyordu. Canı yanıyor ve bunu biliyordum ama elimden bir şey gelmemesi fazlası ile üzücü.
"Durdursana arabayı." Dedi kısık ve zorlanan bir ses tonuyla.
