Konser +18

1

Not: 2. kitabın 1. bölümü

İyi okumalar çok özlediğim ziyagilllerr

--

Yarım kalmış hikayelere son diyenlere,

Mutluluğu sadece aşkta arayanlara,

Mutlu son diyerek evliliği gösteren herkese inat.

1 Sene Sonra

Kazadan sonra tam bir yıl geçti. 

Bu gün kazanın olduğu birinci yıl olacak.

Günler, haftalar ve aylar birbirine karıştı ama içimdeki ağır yük hâlâ değişmedi.

Her gün bu karanlık gölgelerle mücadele etmek beni yoruyor, tüketiyordu. 

Yoranımı çekip gözlerimi hafif aralıklı olan perdeye bakındım. Kapıdan gelen gıcırtı sesi üzerine gözlerimi kapattım.  

Sessiz odamda Atlas yanıma gelip yatağa oturdu. "Uyanık olduğunu biliyorum, konuşmak ister misin?" Onun yanında bu karanlık hâlimle yüzleşmek zorundaydım.

Gözlerimi açıp ona baktım. Sessizce elimi tuttu. "Dışarıya çıkmak ister misin?" Kafamı olumsuz anlamda salladım. 

"Öykü." Dedi yavaşça sesindeki titreme hislerini yansıtıyordu. "Bir sene oldu Öykü. Bunun üstesinden gel demiyorum ama en azından deneyebilirsin. Bir senedir çıkmıyorsun bu odadan."

Elimi Atlas'ın elinden çektim. Gözlerimden yaşlar süzülürken sessiz kaldım. "Öykü ben seni istiyorum." 

"Ben Toprak'ı istiyorum." Atlas bana bakarken yanağımda oluşan ıslaklığı elimin tersiyle sildim. "Ne dedin?" Diye sordu. Cevap vermeden gözlerimi gözlerinden ayırdım. "Öykü konuş, ben senin sesini unutmak üzereyim. Bağır, ağla ama lütfen konuş." 

Gözlerimi kapattım. 

Atlas yataktan kalkınca gözlerimi açtım. Masada duran tepsiyi eline alıp bana doğru getirdi. Tepsinin üstünde su, ekmek ve kase vardı. Kasenin içinde ise çorba vardı. 

Bana doğru yakınlaştırdı. "Bari biraz yemek ye." Dedi. 

İçimde oluşan bıkkınlık hissiyatı yüzünden başımı çevirdim. Yattığım yerden doğrulup sırtımı yatağın başlığına yasladım. "Öykü." Elimi kaldırmamla Atlas'ın elindeki tepsiye çarptı. Tepsi üstündeki yemekle beraber yere düşünce Atlas yerdeki çorbaya bakındı. 

"Yeter ya." Dedi bıkkın bir ses tonuyla. 

"Bilerek yapmad-"

"Yoruldum Öykü! Ben yapamıyorum ya." Yataktan kalkıp derin bir nefes verdi. "Emir'e hem anne hem baba olamıyorum! Sensiz yapamıyorum." Dolan gözlerimle ona bakındım.

"Toprak'ın ölümüne alışamadım." Diye konuştum. Atlas yatağa oturup elimi tuttu. "Ben de alışamadım Öykü ama bizim bir çocuğumuz daha var. Haberin var mı bilmiyorum ama Emir konuşamıyor." Elimi bırakıp yanağına akan yaşı sildi. "Onu doktora her götürdüğümde doktor seni soruyor." 

Gözümden yaşlar aktı. 

Derin bir nefes alıp verdi. "Beni boş ver de Emir için lütfen yaşamaya çalış."