Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)

💞Bõlüm 2💞

Arda

Birkaç saat orada sessizce oturduktan sonra odaya kadın doktor girdi ve elindeki raporlara bakıp gülümsedi. "Beyin kanaması görünmüyor ve herhangi bir ödemde yok. Yalnız anlayamadığımız tek şey neden komada olduğu. Komada olmasını gerektirecek bir hasar olmadığı ortada. Bu yüzden nefesi düzelene kadar cihazlara bağlı kalacak ama şimdiden nefesi normale dönmek üzere. Sanırım sizin varlığınızı hissetmiş olmalı."

"Onun yanına gidebiliriz değil mi?" diye sordu Batu.

"Ah, babanızın getirdiği doktorlarda sonuçlardan emin olana kadar onunla özel olarak ilgilenecekler ve şuanda kimsenin girmesini istemiyorlar."

Yasin kafasını iki yana salladı. "Bu tıbbi açıdan nasıl açıklanabilir? Komaya girecek hiçbir sebep yok ama komada. Peki, bu durumda onu nasıl komadan çıkaracaksınız?"

Kadının yüzü bir anlığına asıldı ama anında kendini toparladı. "Buna verecek bir cevabım yok. Bütün iş hastanın bilincinde bitiyor. Belli ki içinde savaştığı psikolojik bir durum var. Bu yüzden uyandığında terapiye aktarılacaktır."

"O deli değil!" diye bağırdı Batu. "Psikolojisi falanda bozuk değil. O... çok güçlü bir kız."

Kadın Batu'nun önüne gelip orta sehpaya oturdu. "Güçlü olmak demek psikoloji açısından yıkılmadığın olduğun anlamına gelmez." Kadın derin bir nefes aldı. "Son zamanlarda stres altında kaldığında bayıldığı oldu mu?" anında gözlerim büyüdü. Kadın tepkimi görünce bana baktı. "Oldu mu?" diye sorunca Yasin ve Batu bana döndü. Kahretsin!

"Evet." dedim kısık bir sesle. Batu anında yakama yapışıp beni ayağa kaldırdı. "Sen şehir dışındaydın." Dedim. "Ve berbat durumdaydın. Bunu sana söyleyemezdim." Sırtımı bütün gücüyle duvara çarptırdı. Acıyla yüzümü buruşturdum ama ona engel olmak istemedim. Olmak istemiyordum da bu acıya şuanda ihtiyacım vardı. Kalbimdeki acının hafiflemesinde işe yarıyor ve kafamı Beste'ye takılıp kalmasından biraz da olsa kurtarıyordu.

"O ben olmalıydım." Dedi titreyen sesiyle. "Yanında olan kişi ve bayıldığında ona güvende hissettiren kişi ben olmalıydım." Dedi ve ellerini yakamdan silkelercesine çekip koltuğuna geri döndü. Derin bir nefes aldım. Kadın ilk Batu'ya sonra bana baktı.

"Sizinle özel olarak görüşebilir miyiz?" dedi kadın. Hepimiz ona şaşırarak baktık. "Fazla vaktinizi almayacağım." Diye de ekleyince başımla onayladım. Birlikte salondan çıktık. Hiçbir şey demeden beni Beste'nin yattığı yoğun bakım ünitesine yönlendirdi. Camekânlı kapıdan içeriye baktık. Doktorlar ekrana bakıp birbirleri ile bir şeyler tartışıyorlardı. "İnsanlar yaşadığı her şeyde önlerine görünmeyen bir zırh oluştururlar. Kendilerini ördükleri o zırhla daha güçlü ve daha güvende hissederler. O zırhın hiçbir zaman yıkılmayacağına ve açılan her bir yarayla da onun daha da sağlamlaştığını hissederler. Bu insan psikolojisindeki belirgin en önemli özelliklerden biridir. Onun ne yaşadığını ben bilmiyorum ama eğer şuanda kendi bilincini psikolojik olarak kapatıyorsa bu onun insanlardan kaçtığının bir göstergesidir. Ya bilinçaltında yalnızlığıyla savaşıyor ya da yaşadığı olay her ne ise onu tekrar yaşamak yerine saklanmayı tercih ediyor."