Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)

💞 Bölüm 17💞

Beste

 

 Arda ciddi anlamda berbat görünüyordu. Kanlar her yaradan parlayarak akıyordu ki bu benim kalbimin acısıyla hemen hemen aynı olmalıydı. Abimin öğrenirse böyle bir şey yapabileceğini biliyordum ama gerçekten yaşanıyor olması daha da korkutucuydu. Hala yumruğunun ete çarparken ki çıkardığı sesler kulağımda yankılanıyordu. Yasin ilkyardım çantasını önüme koyunca kendime geldim. Abim yoktu. gitmişti. Ama ne zaman gitmişti diye düşünüyordum ki elinde nemli havluyla geri geldi. Hala şoktaydı. Biliyorum. Kendisine ihanet edilmiş gibi hissediyordu ama şuanda onun duygularından daha önemlisi karşımda kanlar içinde duruyordu.

 

Abim dizlerinin üstünde eğilip havluyu Arda’nın suratına bastırdı. Arda acıyla inledi. Ama hemen ellerini yumruk yapıp inlemesini önledi. Abimde yüzünü havluyla temizlerken pek yumuşak değildi doğrusu. Bilerek bastırıyordu. Arda ise yumruklarını sıkmaktan başka bir şey yapmıyordu.

 

“Abi bırak!” dediğimde hızla bana döndü. Gözlerinde öfke vardı. “Canını yakıyorsun.”

 

“Odana git!” dedi dişlerinin arasından ve havluyu bana inat yapar gibi daha sert bastırdı. Arda’nın nefesinin kesildiğini hissetmekten çok kalbimde yaşıyordum.

 

“Lütfen, Batu. Ondan uzak durmamı istersen, tamam, dururum ama onun canını yakma!” Arda birden kaskatı kesildi ve elini kaldırıp havluyu aldı. Demek ki benden uzak kalmak istemiyordu.

 

“Ben kendim yaparım!” dedi Arda. Sırf abimin dediğimi yapmaması için yapıyordu bunu. Çünkü gerçekten benden uzak kalmak istemiyordu. Tırabzanlardan destek alıp ayağa kalktı ama acıyla karnını tuttu. Hala yüzündeki açık birkaç yaradan kan damlıyordu.

 

“TAMAM!” dedim öfkeyle. “Ben odama gidiyorum. Ama izin ver yaralarını abimler sarsın.” Dedim Arda’ya. Tam gözleri gözlerime odaklanmıştı ki abim aramıza girdi.

 

“Hadi.” Dedi abim bana kışkışlama hareketi yaparak. “Odana!” Arda’ya bakmak istiyordum, ona sarılmak ve karşılık vermediği için teşekkür etmek istiyordum ama abim bir samuray gibi aramızda duruyordu ve gözleri bana defol git, der gibi bakıyordu.

 

“Sadece…” dedim abime yalvaran ses tonumla. “…ona nazik ol.” Ona cevap verme fırsatı vermeden odama girdim ve kapımı kapatıp yatağıma oturdum. Dizlerimi kendime çekerken dizlerimin üstündeki kanları gördüm. Arda’ya aitti bu kanlar. Yine benim suçumdu! Benim yüzümden abimle Arda’nın arası açılmıştı. Neden böyle bir kızdım ben?

 

Komodinime uzanıp Sevda’nın ismini bulup arama yaptım. Bu saatte korkacaklardı ama abimden Arda’yı kurtarabilecek tek kişi Tolga abiydi.