Arda
“Artık yapabileceğimiz bir şey kalmadı.” Dedi kadın. “Üzgünüm. Sakın beni yanlış anlamayın. Umudumuzu asla kesmedik. Ama bir haftadır bize tepki vermiyor.”
Batu ve babası kadınla koridorda uzaklaşırken duyduğum en son şey buydu. Ayağa kalkıp odaya girdim. Artık nefesi düzene girmişti. Her şeyi normaldi ama hala uyanmamıştı. Buda beni bir haftadır her gün daha da öldürüyordu. Başındaki sandalyeye oturdum ve elini tuttum. Dudaklarıma götürüp orada tuttum. Hala düşünüyordum. Aklıma gelen her şeyi yapmıştım ama hala hiçbir şeye tepki vermemişti. Gözümü kapatıp düşünmeye başladım. Onu en çok etkileyecek şey ne olabilirdi ki?
“Kalbini dinle.” Dedi duvara yaslanmış olan Yasin. “Sadece kalbini dinle. Bulacaksın.”
Kafamla onayladım. Birden ayağa fırladım. “Kahretsin! Bunu daha önce neden düşünemedim!” Kafamı iki yana salladım ve dudaklarımı Beste’nin alnına dayadım. “Eve gitmeye hazır mısın, sevgilim?” sonra hızla odadan çıkıp Batu ile babasının yanına gittim. İkisinin lafının bitmesini beklemeden kadına baktım. “Buldum!” dedim ona heyecanla.
“Neyi?” diye sordu Batu ama ona aldırış etmedim.
“Onu hastaneden çıkarmamız da ve uçakla İstanbul’a dönmesinde herhangi bir sakınca var mı?”
“Arda!” diye bağırdı Batu ama kadın elini kaldırıp onu susturdu.
“Bizde size bunu söyleyecektik. Gerekli ortam hazırlandığında onu götürebilirsiniz.” Güldüm. Anında Batu’ya döndüm.
“Siz jeti hastane odası gibi hazırlayın. İstanbul’da ki odayı ben halledeceğim. Sadece bana güvenin.” Dedim ve koşarak merdivenlerden indim. Asansöre binemeyecek kadar heyecanlanmıştım ve bir şekilde bu adrenalini atmam gerekiyordu. Hastanenin kapısına çıkınca zenci olan Thomas’ı görünce koşarak yanına gittim. Nefes nefese “bana telefonunu verir misin?” diye sordum.
“Alın.” Dedi ve bende hemen alıp abimin numarasını girdim. Ona bütün her şeyi anlattım. Her zamanki gibi yardımsever haline bürünmüş şekilde dediklerimi can kulağıyla dinledi. Onunla her şeyi konuşup hallettikten sonra hastaneye geri girdim.
*****
Uçağa bindiğimizde herkes bana soru soran gözlerle bakıyorlardı. Herkes ne yaptığımı bilmiyor sadece bana güveniyorlardı. Bu beni hem mutlu ediyordu hem de bu işte başarısız olursam bana karşı güvenlerinin sarsılmasından dolayı deli gibi ödümü patlıyordu. Derin bir nefes aldım.
“Bana güveniniz için minnettarım ama bu yaptığım şey işe yaramazsa beni şimdiden bağışlayın.”
Batu elini alnına koydu. “Bizden tam olarak ne istiyorsun peki?”
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)
Romance"Geçen gün abimin yanındaki kıza seni seviyorum dediğini duydum." Dedim ona gülerek. "Bana güzelden çok biraz salakça geldi." Dedim. Bana gözlerini irileştirerek baktı. "Hem bir kere sevgi kalıcı bir şey değildir bence." Omzumu silktim. "Babamla ann...
