Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)

💞 Bölüm 5💞

                                            Beste  

 

Odam aydınlandığında korkuyla yatağımdan atladım. Dışarıda şimşekler çakıyor ve gök gürültüsü tüylerimi diken diken yapıyordu. Boyum kadar olan ayıcığım yani Snoppy’e sarıldım ve koşarak bir üst kata çıktım. Babamın ve babamla annemi ayıran kadının yattığı odanın kapısında durdum. Korkudan tir tir titriyordum ama artık o yatakta beni ortada yatırır mıydı babam bilmiyordum. Bir kere daha gök gürüldedi ve korkuyla sıçradım. Kapı koluna uzandım ama kapı kilitliydi. Neden kilitliydi ki? Olduğum yere çöktüm ve bir süre sonra babam saçları dağılmış şekilde kapıyı açtı.

 

“Ne yapıyorsun burada? Senin yatağında olman gerekmiyor mu?”

 

“Ben…” bir kere daha gök gürüldedi ve cümlem çığlığımla bölündü. “Korkuyorum.”

 

Omzumdan tutup beni kaldırdı ve geriye doğru hafifçe ittirdi. “Ayıcığına sarıl ve uyu. Şimdi seninle uğraşamam.” Derken içeriden o canavarın güldüğünü duydum. Gözlerimi içeriye çevirdim. Çarşafı bedenine sarmış bana küçümseyen gözlerle bakıyordu. Babama yaklaşıp arkadan ona sarıldı.

 

“Hadi hayatım. Yatağımız soğumak üzere.” Babam gülümseyip kapıyı kapattı ve kilitledi. Kulaklarımı sağır eden bir gök gürültüsüyle ağlamaya başladım. Annem olsa beni kucağına alır ve ben uyuyana kadar saçlarımı okşardı. Ama o artık yoktu. Beni terk etmişti. Snoppy’e sarılıp önümü görebilmek için onu yan tarafımda sıkıştırdım. Merdivenleri tek tek inerken her gök gürlemesinde kalbim yerinde hopluyordu. Merdivenlerden indiğimde kendi odam yerine abimin odasına doğru yürüdüm ve onun kapı koluna uzandım. Neden boyum bu kadar kısaydı ki? Kapıyı açtıktan sonra abimin yüz üstü yattığını ve bir elini aşağıya sarkıtmış olduğunu görünce onu uyandırmaya bir türlü cesaret edemedim. Şuanda en huzurlu uyku pozisyonuydu bu. Evin çatısına düşmüş olabileceğini düşündüğüm yıldırımla yerimde sıçradım. Snoppy kucağımdan kayıp düştü ve bende koşarak abimin yatağına tırmandım. Gözlerini açıp bana baktı.

 

“Hey! Odana git.” Dedi gözlerini yarım açmış şekilde. Sonra diğer tarafa dönüp uyumaya devam etti ama ben sırtından dürttüm. Bana dönüp baktı. “Ağlıyor musun?” diye sordu. Anında yatağında oturma pozisyonuna geçip iki yandan örgülü saçlarımı tuttu. “Ne oldu?”

 

“Ben… korktum.” Dedim ona pencereyi işaret ederek. “Babamın yanına gittim ama o kapısını kapatıp kilitledi. Senin yanında yatabilir miyim?”

 

Abim güldü. “Yağmurdan sadece bebekler korkar Beste ve sen bebek değilsin.”

 

Ona kızarak baktım. “Daha dün bebek diyordun ya! Sadece şuracıkta yatar ve hiç kıpırdamadan uyurum. Lütfen abi. O odaya gitmemi isteme.” Abim örtüsünü açıp bana gülümsedi. Anında içine girip dediğim gibi kenara yattım ve kıpırdamadan durdum. Ama abim beni tutup çekti.