Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)

💞 Bölüm 27💞

Arda        

 

“Ne hale geldiğini görebiliyor musun?” diye sordum Yasin’e. “Onu daha önce bulmamız gerekiyor ve onu o hayattan kurtarmamız gerekiyordu. Hayatı bir ilaca bağlı olmamalıydı.”

 

“Sakin ol. Psikolojik dedi ya. Bakarız bir çaresine.”

 

“Ne kadar sıklıkla nefessiz kaldığını görmedin mi?” elimi alnıma götürdüm. Volta atmaktan başım dönmüştü ama şuanda yapabileceğim tek şey buydu.

 

“Evet.” dedi Yasin kafasını öne eğerek. “Yalan söylemeyeceğim, Arda. O çok farklı ve kötü biri gibi davranıyor. Yani demek iste…”

“Biliyorum.” Dedim. “Ruhsuz ve hiçbir duygusu yok gibi ama…” o sırada kapı vuruldu ve hızla kapıyı açtığımda Beste yine ruhsuz bir şekilde bana bakıyordu. “İyi misin?” sırıttı ama bu bir robotun gülümsemesi gibi bir şeydi.

 

“Neden olmayayım.” Beni önünden itip yana geçti ve Yasin’in sehpanın üstüne bıraktığı viskiyi alıp içmeye başladı. “Buraya daha ağırlarını almalısınız.” Dedi. Kendini koltuğa attı. İlk Yasin’e sonra bana baktı. “Komiksiniz.” Dedi. Şişeyi çalkalayıp kafasını dikledi. Şişe bitince sehpaya bıraktı. “Hadi Prens. Artık beni götür.” Gözleri kapıya gidince gözlerini yumup nefes aldı. Batu içeriye girdi ve kendisini koltuğa attı. Cebinden bir kâğıt çıkarıp Beste’ye uzattı. Beste gözlerini kısıp kâğıdı aldı. Sonra birden bakışları değişti. “Bu…”

 

“Evet, o.”

 

“Neden atmadın?”

 

“Seni çok seviyorum. Seni hep seveceğim. Sen benim tek ailemsin. Sen benim dünyamsın. Sen benim hayat kaynağımsın. Sen benim her şeyimsin. Sen benim en değerlimsin. Bu yazdığın cümleleri hatırlıyorsun değil mi?”

 

“Ben hatırlıyorum.” Dedi Beste duygusuzca. “O yüzden bu durumdayım ya! Sen Batu, sen! Tek ailem olduğunu bildiğin halde…”

 

“Bu kâğıdı hep sakladım. Çünkü bu cümleleri söylediğini işitiyor gibiydim. Bana kızmadığını ve beni hala seviyor olduğunu düşünüyordum. Ama sen beni çoktan öldürmüşsün!”

 

“Ne bekliyordun!” diye ayağa fırladı Beste. “Ne bekliyordun abi ne! Bir kere olsun benim yerime koy kendini! Senin kadar rahat olmadım ben, olamadım da! Ben…” dedi ve birden gözleri yukarıya kaydı. Sonra gözlerinin kapanmasıyla bir külçe gibi yere düştü. Yasin hemen onu kucağına alıp koltuğa yatırdı.