Arabayla Tolga abinin evinin önünde durduğumuzda Arda bana baktı. Herkes beni uyanık göreceği için heyecanlıydı. Hızla arabadan çıktı ve ön taraftan dolanıp benim kapımı açtı. Elini tutarak destek aldım. Hala ayaklarım görevini tam olarak hatırlamıyordu. Birlikte kapıya geldiğimizde ise Arda’nın heyecanı elle tutulacak kadar somutlaşmıştı. Kapıyı çalarken de bana bakıp göz kırptı. Evin yardımcısı kapıyı açtığında beni görür görmez tam sevinç çığlığı atacaktı ki Arda hızla uzanıp kızın ağzını kapattı.
“Sakın bağırma be kadın! Millete yapacağımız sürprizi bozacaksın.” Kadın gülerek kafasıyla onaylayınca elini ağzından çekti. Birlikte salona geçtik. Herkes koltukta oturuyordu ama o şen şakrak hallerinden eser yoktu. abimin ise arkası dönüktü. Beni gören ilk kişi Sude oldu.
“BESTE ABLA!” diye bağırıp koşmaya başlayınca Arda direk önüme çıkıp Sude’yi durdurdu.
“Beste ablanın her yeri uf olmuş ve şimdi onu rahat bırakacaksın.” Dediğinde Arda herkes koltuktan fırlayıp bana baktı. Abim! Abim ise şok olmuş gibiydi. Birden gözlerinden yaş akmaya başladı.
“Abi!” dedim fısıldayarak. Duyduğundan emin bile değildim. O çok berbat görünüyordu. Onu ilk kez bu şekilde gördüğüm için fazla dayanamadım ve birden bende ağlamaya başladım. Canımın acımasını umursamayarak koştum ve boynuna sarıldım. İlk gerildi, elleri yanlarında kaldı ama sonra bellerimi sıkıca kavradı. “Seni o kadar çok özledim ki abi. Beni sakın bir daha bırakma lütfen. Sensiz yaşamak çok zor!” abim alnını saçlarımın arasına yaslayıp ağlamaya devam etti.
O şekilde birbirimize sarılarak dakikalarca ağladık. Abimi ilk defa ağlarken görüyordum. Annemiz gittiğinde bile ağlamamıştı ama beni seviyordu. Abim beni seven tek kişiydi. Bu beni o kadar mutlu etti ki onun kollarının arasından çıkmak hiç istemedim. Ama abim geri çekilip gözlerini silerken bana baktı.
“Harika görünüyorsun.”
Omuz silktim. “Bunu arkadaşına borçluyum. Bana süper baktı.”
Batu, anında bakışlarını Arda’ya çevirdi ve yanımdan uzaklaşıp Arda’ya sarılıp hızla geri çekildi. “Sana güvenebileceğimi biliyordum.”
Arda başını bana çevirdi. O bakışlarda ne vardı şimdi? Suçluluk mu? Ah, hayır. Bunu atlattığımızı düşünüyordum. Yasin anında araya girdi ve beni kollarımdan çekip sıkıca sarıldı. “Vay ufaklık. Bir an senelerce uyuyacaksın sandık.” Ona sımsıkı sarıldım bende.
“Seni de çok özledim.”
“Özleyeceksin tabi.” Dedi sırıtarak. “Ben özlenmeyecek adam mıyım?” Sevda ise sıraya girmiş olmalıydı ki Yasin uzaklaştığı anda bana sarıldı. O da bana sarılıp biraz ağladıktan sonra Tolga abi başımda durdu. onu görünce aklıma eski anlardan biri canlandı.
“Teşekkür ederim.” Dedim ona ve herkes bana anlamayan bakışlarla bakınca hemen açıklama yaptım. “Annemin bizi terk ettiği gün beni lunaparka götürmüştün hatırlıyor musun? O gün bana bir bebek almıştın.” Dedim ve arkadan benim yerime Arda tamamladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)
Romance"Geçen gün abimin yanındaki kıza seni seviyorum dediğini duydum." Dedim ona gülerek. "Bana güzelden çok biraz salakça geldi." Dedim. Bana gözlerini irileştirerek baktı. "Hem bir kere sevgi kalıcı bir şey değildir bence." Omzumu silktim. "Babamla ann...
